Tien jaren lang werd het aangezicht bij het binnenrijden van Goor, vanuit Markelo, ontsiert door een lelijke bouwval aan de rechterkant. ‘Ontsierlijk ogen’ lijkt een beetje aanstekelijk te zijn, want aan de andere kant van de weg is hetzelfde verval gaande. Het ‘Tolhuisje’ was een bepalend beeld in het landschap en toen het nog bewoond was, steevast met een grote groen-witte poster voor het raam van een plaatselijke voetbalvereniging.

De oudste vermelding van het kleine huisje aan de Markelose weg, toen nog Goorse weg, stamt uit het jaar 1825. Eeuwenlang werd er op die plek tol geheven voor het onderhoud van de Bandijk. Later werden er centjes gecollecteerd voor de ‘Straatweg van Deventer naar Oldenzaal’. Al met al een bijzonder plekje in onze Hof waar nog maar weinig historisch erfgoed de privilege heeft gekregen, geen kennis te hebben mogen maken met de sloopkogel. Maar uiteindelijk moest óók dit schilderachtige huisje er aan geloven. En wat mij betreft ook helemaal terecht. Het was geen porem meer en als er nog even gewacht was, was het vanzelf wel in elkaar gesodemieterd.

Een aantal jaren geleden was ik wel geïnteresseerd in dit huisje, nou ja eigenlijk meer in de grond waar het op stond. Afspraak gemaakt met de makelaar en we kregen direct te horen dat er een zogenaamde ‘Code K’ op het pand van kracht was. ‘Code K’ betekent dat het een karakteristieke woning is en daarmee een beschermde status heeft. Met andere woorden, je mag er geen ene kloten mee. Je mocht erachter bouwen of ervoor- of ernaast, maar het armetierige gebouwtje moest blijven staan. Een veredelde schuur, met een lek dak en barstend vol asbest.

Het perceel was een beetje groter gemaakt door ruilverkaveling met het Weldam en als doekje voor het bloeden, bood de gemeente een vrije bouwvergunning. Nou u raadt het misschien al? Meneer Kremers haakte natuurlijk af. En zo ik begreep, zijn er in de jaren erna meerdere belangstellenden afgehaakt door absurde gemeentelijk regelgeving. Weet u dus ook direct waarom u tien jaar tegen deze ruïne heeft moeten aankijken.

Maar nu gaat er een nieuw en fris stel het historische gebiedje opnieuw ontwikkelen. Vorige week kwam er een grote kraan die in één dag korte metten maakte met het treurige hoopje stenen wat over was van een ooit zo markante plek. Het terrein ligt nu braak en ik ben ontzettend nieuwsgierig wat ze daar voor moois gaan laten verrijzen. Mijn eerste gok is een snackbar…

Namens Niels,

een fijne dag…