Het lijkt soms wel een beetje alsof de wereld in de fik staat en dat deze uitslaande brand overgeslagen is naar Nederland. Het Malieveld in Den Haag heeft er zo langzamerhand een dagtaak aan om alle stakende en protesterende beroepsgroepen te huisvesten. Het lijken wel estafette-stakingen en deze week zijn de leraren weer aan de beurt om hun ongenoegen kenbaar te maken.

Bij het actualiteitenprogramma ‘1 Vandaag’ hebben ze zo’n opiniepanel waaraan ze allerlei vragen voorleggen aan burgers wat ze er van vinden. Zo kwam ook de vraag voorbij tot wanneer de publieke steun voor al deze stakingen zal blijven. Ik vraag me dat ook wel eens af. Wanneer zouden die Hagenezen het eens zat zijn dat hun stad elke week dichtslibt met ronkende tractoren, bulderende vrachtwagens, zwaaiende hijskranen en piepende leerkrachten?

Als mijn dochter tien keer achter elkaar vraagt of ze een extra snoepje mag, ben ik er ook wel een keer klaar mee als ik bij de eerste keer al ‘nee’ heb gezegd. Toen ze vervolgens dreigde met het bellen van de Kindertelefoon om aan te geven dat ik een rot-papa was, vroeg ik haar hoe ze d’r in hemelsnaam bij kwam. “Als je iets niet krijgt wat je wil, moet je gewoon meer zeuren en uiteindelijk niet meer luisteren. Dat doen onze juffen en meesters op school ook. Ze gaan naar Den Haag en gaan daar iets voordoen, demonstreren noemen ze dat”.

Ik kan mijn lachen niet laten. Oja, is dat wat demonstreren is? Ja, knikt een eigenwijs hoofdje met twee paardenstaartjes aan iedere kant. “Dus papa zeg het maar, toch dat snoepje of liever die andere maatregel? Je kunt nu nog kiezen.”

Ik besefte me ineens dat die kleine vlegel dit gedrag niet van een vreemde heeft. Ze heeft het van haar papa. Haar papa die zichzelf terug hoort in een meisje van acht jaar. Een meisje die een hele grote spiegel heeft en haar vader daar eens even goed laat inkijken. Misschien moet zij aanstaande woensdag maar eens mee naar Den Haag, met haar juffen, om die mooie grote spiegel eens voor te houden aan de mensen die daar de beslissingen nemen.

Misschien zien ze dan ook iets van zichzelf in die spiegel wat ze niet bevalt. Want laten we eerlijk zijn, hardwerkend Nederland staat niet voor niets wekelijks op de barricades op een veldje ergens in Den Haag. Er is iets flink mis, het brandt…

Namens Niels,

een fijne dag…