Onlangs moest ik onder het mes voor een operatie. Het was voor mij de eerste keer dat ik opgenomen werd in een ziekenhuis. Buitenom een controle en een keer een spuitje was dat tot dan toe mijn ervaring met een hospitaal. Deze keer moest ik er aan geloven. Ze hadden een bedje voor mij gereserveerd en een uurtje voor de operatie werd ik in zo’n operatieschortje gehesen. In blote kont, met drukknoopjes.

Ik vond het spannend en allerlei rare ideeën gingen door m’n hoofd. Wat als ik nu wakker wordt tijdens de operatie? Wat als ik alles kan voelen en het niet kenbaar kan maken? Wat als de co-assistent een onopgemerkte ‘Jansen Steur’ blijkt te zijn en ik z’n zoveelste slachtoffer word? Tijdens de operatie die ik onderga overlijden 0,1% van de patiënten op de tafel. Zou ik die pech hebben?

En toen kwam Marlon ten tonele. Marlon is verpleegster op de afdeling waar ik bivakkeerde. Marlon is een vrouw van ongeveer 28 jaar en is zo’n typische “zorger”. Ze straalt kalmte en rust uit. Haar aanwezigheid alleen al zorgde ervoor dat ik me meer op m’n gemak voelde op één van m’n zwakste momenten in het leven. Marlon was razend druk en vloog van hot naar her. Haar pieper ging bijna continu. Marlon bleef kalm en had aandacht voor iedereen op ons zaaltje. “Niels, ik zie dat je zenuwachtig bent en dat je het spannend vindt. Als de operatie straks achter de rug is, haal ik je persoonlijk op vanuit de uitslaapkamer. Alles komt goed, geloof me”.

Meneer Kremers, meneer Kremers, wakker worden. Word eens wakker! Langzaam opende ik m’n ogen en wist aanvankelijk niet waar ik was. De operatie is gelukt, dokter Jansen Steur komt zo even bij u. Ik keek snel onder het laken om te checken of ze de juiste operatie wel uitgevoerd hadden. Gelukkig…dat deel zit er nog. Wat zeiden ze nou net? Wie komt er zo even bij me kijken?

Daar kwam Marlon aanstiefelen met een lach van oor tot oor. “Zie je wel zielepietje. Alles komt goed.” zei ze met een plagende ondertoon. “Kom, ik neem je mee.” In de uren er na kwam ze regelmatig checken of alles goed met me ging. Ze nam alle tijd als het infuus losgeschoten was en ruimde zonder wanklank de zooi op wanneer ik over m’n nek ging van de misselijkheid na de narcose.

Als stil protest droeg ze op haar uniform een button met de tekst: ‘5% meer loon moet’. Het maakte me een beetje verdrietig maar ook boos. Ik gun haar en haar collega’s dat zo. Wat is dat toch in Nederland dat we mensen die werk doen wat er echt toe doet, zo slecht behandelen, zich over de kop laten werken en dik onderbetalen?

Marlon, als ik het voor het zeggen had kreeg je 500%. Topper!

Namens Niels,

een fijne dag…