Opgeknapte bruggetjes over de vijver “Oma’s Gat” op de Kevelhammerhoek, landelijke Goorse attentie tijdens het NOS Journaal over de eikenprocessierups en een hogere uitstroom in onze Hof naar werk vanuit de bijstand, in vergelijking met vorig jaar rond deze tijd. Al met al mooie ontwikkelingen om mijn laatste hersenspinsel voor dit seizoen ‘Namens Niels’ mee af te sluiten.
Op het moment van schrijven zit ik achter mijn PC met naast mij mijn koffer die ik tot 15 kilogram mag vullen voor onze reis naar de zon. Ik heb altijd een beetje ‘inpakstress’. Wat moet er nu precies allemaal mee en wat mag ik absoluut niet vergeten? Moet ik het een beetje verdelen met mijn handbagage, want stel nu eens dat m’n koffer niet aankomt op mijn bestemming? Heb ik alle reisdocumenten in orde en staat onze naam wel goed op het ticket? Welke stoelen zal ik eens reserveren in het vliegtuig?
Ik las laatst een stukje over dat de gekozen plek veel zegt over je persoonlijkheid. Ik kies het liefst een plekje zo dicht mogelijk bij de nooduitgang en aan het gangpad. Maar ja, wat heeft een nooduitgang voor zin op tien kilometer hoogte? Laat ik er maar niet te veel over nadenken en meer meegaan met de positieve flow van mijn dochter die voor het eerst in haar leven gaat vliegen. “Spannend hè pap, mag ik wel bij het raampje zitten en kun je ook ijsjes krijgen in het vliegtuig”?
Nee, vliegen is niet mijn hobby en ik ben altijd blij als dat koekblik weer veilig op de grond staat. Ben ook degene die het hardst klapt als de wielen de grond raken.
Maar wat moet er nu in mijn koffer? Ik denk dat ik het maar eens omdraai. Wat wil ik niét meenemen op vakantie? In ieder geval geen lange broeken en truien want dat is de weergoden verzoeken. Ook dat beleidsstuk van m’n werk wat ik nog moet doorlezen voor het nieuwe schooljaar haal ik er weer uit. M’n laptop zet ik terug op de plank en ook het Engelstalige boek voor een cursus waar ik mee bezig ben krijgt een enkeltje terug naar de boekenkast. Zo, dat ruimt al mooi op.
Wat overblijft is een koffer van plezier, vrij zijn, hoofd leeg maken, familietijd, genieten en verder even helemaal niets. Straks heb ik tien volle dagen de tijd om te besteden aan de dingen- en de personen die mij het meest dierbaar zijn. Ook tien strandbed-dagen de tijd om te reflecteren of ik het komende jaar de dingen op professioneel gebied wel hetzelfde wil blijven doen. Of moest ik eindelijk maar eens kiezen voor datgene waar ik écht blij van word? Brrr, keuzes…misschien toch ook maar even uit de koffer laten.
Hoe het ook is, het is nu vakantie en ik wens jullie allemaal de beste ooit toe! Tot in het volgende seizoen, eind augustus.
Namens Niels,
een fijne vakantie…