Een prachtige tijd breekt aan. Vakantie! Wanneer de Tour de France op televisie is, wanneer schitterende foto’s voorbij komen van de aankomst op de Via Gladiola en wanneer je berichten leest dat het houtkamp in Goor vol zit. Dan weet je dat de vakantie aanstaande is. Met deze temperaturen hoeft de familie Kremers niet zo nodig af te reizen naar het verre Spanje maar blijft dit jaar maar eens wat dichter bij huis.

Als voorproefje is mevrouw des huizes, samen met spuit-11, een weekje op stap met opa en oma naar het strand. Ik heb nog wat laatste zaken te regelen op m’n werk en laat dit weekje verstek gaan. Het voelt alsof je even weer 16 bent en voor het eerst niet meer mee hoeft met je ouders op vakantie. Een hele week alleen thuis. Wat zal ik allemaal eens gaan uitvreten? Laat ik het maar eens nuttig gaan besteden.

Twee weken geleden heb ik een mountainbike gekocht. Ik moet echt iets gaan doen, ik groei met gemak zo’n beetje uit elkaar. Hup, de pedalen op en gaan. Tjonge jonge, wat valt me dat tegen. 0,0 conditie, de flexibiliteit van een hark en een motivatie die te vergelijken is met een puber die op maandagochtend naar school moet. Na een kleine 5 kilometer kan ik al niet meer fatsoenlijk zitten op dat veel te kleine en smalle klotenzadeltje. Wie bedenkt in godsnaam zoiets? Ik voel niet meer dat ik een jongetje ben…

Aangekomen bij het cross-parcourtje was ik niet alleen. Allemaal ‘Profis’ in snelle pakjes, dure fietsen, afgetrainde lichamen en vooral heel veel praatjes. Ik beul mezelf af op het parcours en hoor de snelle jongens achter mij dringen door telkens terug te schakelen en remgeluiden te maken. Daar komt de afdaling. Ik heb er zo’n 30 km/pu voor staan, dat geet mooi. Plots hoor ik achter mij de hele groep schreeuwen: “Remmen, kuuk’n!”. Van 30 naar 0 in 0,1 seconde en de bek vol zand…ik kan het… De afdaling werd opgevolgd door een grote “plas” van in en in mul zand. Ik stond direct stil tot aan m’n as in het zand. Zo, dat weten we dan ook weer, hoe je een salto over je stuur moet maken.

Ondertussen ben ik een dikke 100 bos-kilometers verder en 5 kilo lichter, heb ik een ‘Profi-broekje’ aangeschaft en ook een helmpje en handschoenen bleken geen overbodige luxe. Na tientallen valpartijen heb ik het nu redelijk onder de knie. Ik begin het eigenlijk ook nog wel leuk te vinden. Wie had dat gedacht?

The week well-spent, al zeg ik het zelf.

Allemaal een fijne vakantie en een mooie zomer gewenst.

Ik meld mij begin september weer voor het volgende seizoen “Namens Niels”.

Fijne dag vandaag.