Ik schrijf deze column net nadat ik terug kom van het bBgband-festival in ons Goorse centrum. We hebben de hele middag vertoeft bij het gezelligste café van Goor. En tja, dat doen wij, de Goorse jongens, niet op water. Is het verstandig om nu een column te schrijven of kan ik beter een weekje overslaan? Keuzes, het zijn allemaal keuzes die een mens moet maken. Je gaat een verplichting aan als je zegt iets te gaan doen en dan moet je het ook waarmaken. Zo zijn wij vroeger in huize Kremers groot gebracht. Praatjes heeft iedereen. Maar ook echt doen wat je bepleit met de mond, is maar aan een select groepje gegeven. Dan toon je karakter, dan ben je je woord waard in goud.

Ik kom vanmiddag in gesprek met een aantal mensen die me intrigeren. Mensen met een verhaal. Een gesjeesde professor uit Groningen die mij herkent van de foto bij mijn column. “Ben jij niet die motormuis die die rare stukjes altijd schrijft op de dinsdag?” De beste man koopt voor mij een biertje en steekt van wal. Al snel heb ik in de gaten dat deze man niet de Looney Tunes is waar menigeen hem voor houdt. Het is een man met een missie en een duidelijk verhaal. Hij heeft op latere leeftijd de keuze gemaakt om geschiedenis te gaan studeren en praat met mij over de Romeinen en over zijn gedachtenspinsels. Een bijzonder man met een hele bijzonder keuze in zijn leven.

Mijn gesprek met de Groninger wordt afgelost door een ZBG’er (Zeer Bekende Gorenaar). Deze ZBG’er vertelt mij over zijn keus die hij een aantal jaren geleden heeft gemaakt. Zat van de kilo’s en zat van het leven in het keurslijf die hem blijkbaar tot een ongelukkig mens maakte. “Ik was het dikke zat Niels. Ik heb toen een keuze gemaakt en dat moment heeft een doorslaggevende wending gemaakt in mijn leven. Ik heb nu mooi werk als zelfstandige en ben 50 kilo lichter. Ik ben gelukkig, ik heb een keus gemaakt”.

Mijn maatje Jan en ik sluiten af voor een broodje shoarma tegenover. Daar staat een jongeman achter de balie die vraagt of ik nog steeds op de school werk. Ik knik instemmend en hij bedankt mij voor de tijd dat hij bij ons op school gezeten heeft en geeft aan dat het goed met hem gaat. “Ik was niet altijd de makkelijkste op school, maar ik heb nu een mooie baan en klus een beetje bij in het weekend”. Ik ben trots op deze jongen. Hij heeft net op tijd de keus gemaakt om iets moois van z’n leven te maken en er voor te gaan.

Wat een respect heb ik voor deze mensen. En wat kan ik er dan toch slecht tegen wanneer mensen op een punt komen, wanneer ze echt de kans krijgen om een verschil te maken, de uitdaging niet aangaan. Zoveel mensen die jou, puur op persoon, verkiezen boven anderen. Zoveel mensen die jouw kans zouden willen omarmen, vooral uit Markelo notabene. En er dan voor kiezen niet te leveren. Smoesjes, praatjes en vooral nog veel meer poep. Voorzitter zijn geweest van een gelegenheids-knutselclubje is inderdaad hele andere koek.

In huize Kremers zeiden we dan: Nooit wier kom’m!

Namens Niels.

Een fijne dag…