Gisteren verjaarde ik. Weer een jaartje erbij en daarmee staat de teller op 39. Vroeger was je verjaardag een dag waar je weken naar uit keek, waar je nachten niet van kon slapen. Het was speciaal omdat alle aandacht voor jou was, compleet met cadeaus en taart. Op school mocht je trakteren en de klassen rond gaan. Je voelde je heel wat. Later was jarig zijn puur weer een jaartje dichter bij het mogen rijden van een brommer of zelfs auto. Ik weet nog goed toen ik 17 jaar werd dat ik tegen mijn moeder zei: “Geniet er nog maar even van, ik luister nog precies één jaar naar je. Vanaf mijn 18e luister ik nergens meer naar”. Toen ze zei dat ik dan ook alles zelf mocht gaan betalen, wierp dat toch een andere blik op volwassen worden.

Gisteren was jarig zijn voor mij een keerpunt. Een breekpunt hoe ik dingen anders ga aanpakken vanaf nu. Volgend jaar word ik 40 en ben ik dan tevreden en gelukkig met mijn afgelopen 40 levensjaren? Op heel veel vlakken zeker wel, maar er zijn ook scherpe puntjes die me steeds meer beginnen te prikken. Wat wil ik nu eigenlijk? Wat is mijn doel voor de pakweg komende 30 jaar dat ik nog moet werken? Wat kan ik goed? Waar komen mijn talenten het meest tot hun recht en waar is oprechte waardering daarvoor? Maar het allerbelangrijkste is toch wel…waar word ik nu echt gelukkig van, waar word ik blij van? Waar doet mijn aanwezigheid er echt toe?

Ik werd blij toen ik afgelopen zaterdag, samen met Stan Jansen, het radioprogramma “Blind in de middag” mocht presenteren op Hofstreek FM. Gewoon als simpele side-kick naast hem mocht zitten en doen wat ik leuk vind; beetje dom lullen en mensen laten lachen of juist shockeren. Wat een energie haal je uit zo’n jongen die blind en helemaal zelfstandig, op de tast, een mengpaneel kan bedienen met honderden knopjes en schuifjes. Dat is kracht, dat is doorzetten, dat is geloven in jezelf pur sang. Dat is respect!

Blij word ik ook van de wetenschap dat het komende jaar een heel ander jaar gaat worden dan alle andere jaren ervoor. Ik kies zelf mijn richting en laat mijn blik niet meer vertroebelen door negatieve randverschijnselen die niet mee willen werken aan mijn doel, aan dat waar ik gelukkig van word. 39 Jaar, nog net op tijd om het helemaal anders te gaan doen. Een winnaar is eigenlijk gewoon een loser die het nog een keer probeerde.

Bedankt Stan dat jij mij dat hebt laten inzien, want jij bent namelijk zo’n winnaar!

Namens Niels,

een fijne dag…