Ik weet nog goed toen ik klein was dat onze huisarts dokter Lindeboom was. Het was niet alleen onze huisarts, maar ook onze buurman. Een goede dokter en bovenal een alleraardigste man. In de zomer mochten alle kinderen uit de buurt komen zwemmen in zijn riante buitenzwembad en spelen met de roedel Teckels die wild rond daverden in zijn grote en uitgestrekte tuin. De dokter hield praktijk aan huis en kende zijn mensen goed. Als je op consult kwam, vroeg hij eerst hoe het met je vader en moeder was en informeerde terloops ook nog even naar je opa. De man kende iedereen bij voornaam en wist precies wat je medische geschiedenis was. Als ik eens een zere keel had, liep ik even naar de dokter, mijn buurman, en nam plaats in de wachtkamer. Mijn ouders wisten daar niets van en natuurlijk was er van te voren geen afspraak gemaakt.
“Is dit mannetje van 6 jaar hier helemaal alleen naar toe gekomen?”, was zijn vraag toen hij mij zag zitten in de wachtkamer. Loop maar even mee, zullen we eerst eens even je mama bellen voordat ze ongerust wordt waar je bent. Tja, zo ging dat toen. Persoonlijk en de dokter wist wie je was.
Een paar jaar later ging de beste man genieten van zijn welverdiende pensioen en emigreerde naar Italië. Zijn praktijk, met alle patiënten, ging over naar een andere dokter. Ook helemaal niets mis mee, maar wel anders. Gelukkig werd de kleinschaligheid behouden omdat deze nieuwe dokter ook een eigen kleine praktijk had. Als patiënt wil je een band hebben met je dokter, je wil je niet iedere keer opnieuw moeten voorstellen omdat hij alweer vergeten is wie je bent. Je weet uiteindelijk best wel dat jij één van de honderden patiënten bent die hij moet bedienden, maar dat gevoel wil je niet hebben. Je wil even, op dat moment, speciaal zijn en aandacht hebben voor jouw probleem of klacht.
Weer een paar jaar later was het fijne kleinschalige waarschijnlijk niet meer in de mode. Er moest een groot medisch centrum komen waar alle huisartsen van Goor zich in konden verzamelen. Het zou veel meer kosten besparend zijn en ze konden gebruik maken van gezamenlijke diensten. Een apotheek er bij in zou helemaal mooi zijn. Handig toch? Het gebouw mocht wat kosten, tonnen aan geld van verzekeraars, gemeente, patiënten…uiteindelijk gewoon uw en mijn geld dus, werden in De Oliphant gepompt. Het kost wat, maar dan hebben we het ook goed voor elkaar met z’n allen, was het credo.
Ondertussen zijn we weer een paar jaar verder en vraag ik me af of we het inderdaad allemaal nog wel zo goed voor elkaar hebben? De ziekenhuiszorg gaat verdwijnen in Goor door bezuiniging. We moeten naar Almelo naar het ziekenhuis, door bezuiniging. En..en ik ben aangekomen op het punt dat ik bij ieder consult een arts tegenover me heb zitten die ik niet ken en me steeds opnieuw moet voorstellen door…pure armoede.
De Oliphant…Het heeft ons inderdaad een boel gebracht de afgelopen jaren…
Namens Niels,
een fijne dag…