Eén van de mooiste dingen als schrijver van wekelijkse verhaaltjes is dat je mag zeggen wat je wil. In columns gaat de vrijheid van meningsuiting net iets verder dan in het dagelijkse leven. Hetzelfde geldt voor cabaretiers die net over het lijntje gaan in hun oudejaarsconference. De rechter vindt dat dat, tot een zekere hoogte, bij journalistieke persvrijheid en de uiting van kunst en cultuur hoort. Je mag in Nederland behoorlijk ver gaan met satire en het voor aap zetten van bijvoorbeeld het Koningshuis. Ook de grens van het toelaatbare als het gaat om belediging of verwoesting van iemands reputatie ligt ver weg.

Maar vinden we dan dat iedereen alles mag zeggen? En nu komt er iets wonderlijks. We kijken namelijk eerst naar iemands functie en positie om te bepalen of dat mag. We worden ineens allemaal vertegenwoordigers van de ridder des moraal. Ineens geldt de vrijheid van meningsuiting niet meer voor iedereen. We gaan meten met twee maten. Een schoolmedewerker mag, in die hoedanigheid, niet publiekelijk zeggen dat hij die lapswans van een rapper Boef! een naar, vies en staatsontwrichtende randdebiel vindt. Een zwerende bontkraag die je vooral nog veel meer aandacht moet geven op televisie, ondanks dat hij meer shit dan hersenen in z’n hoofd heeft. Hehe…dat lucht op…

Maar dezelfde schoolmedewerker mag, in zijn andere rol als columnist, wél zeggen dat hij parkeerwachters antieke overblijfselen vindt uit een tijd dat er iemand aan de macht was met een klein snorretje en een hele brede scheiding. Bijzonder toch?

Een beroepsgroep waar ook kilo’s zout opgelegd wordt en die hun woorden moeten wegen op een gouden weegschaal zijn de dienders van Justitie. De politie, die dagelijks te maken krijgt met de grootste mislukkelingen, mogen absoluut niet laten merken dat ze uiteindelijk ook maar gewoon mens zijn en soms ook wel eens een reactie vanuit hun hart geven. Dat ze zich ook wel eens gefrustreerd voelen als ze de zoveelste staatsmongool moeten laten lopen omdat allerlei regeltjes, wetjes en bureaucratie de boventoon voeren in dit fijne polderlandje. En uit pure frustratie en compassie met u en mij, de gewone mensen zeg maar, een misschien wat ongelukkige “tweet” de wereld in sturen. De wereld is dan te klein en tjongejonge wat een ophef maken die moraalridders dan. Ik ben juist blij dat die agenten dat doen. Het laat zien dat ze mens zijn en dat we nog steeds aan dezelfde kant staan.

Welkom in het land waar we massaal toestaan dat een tweedehands-rapper vrouwen hoeren noemt en we genoegen nemen met een kansloos sorry-rapje. Maar ook het land waar we mensen aan de schandpaal nagelen én vervolgen als ze voorzichtig eens de vraag stellen of we dat allemaal wel binnen onze poldergrenzen willen hebben…

Vrijheid van meningsuiting. Het grootste goed in onze vrije wereld, maar jongens…wat is het broos.

Namens Niels,

een fijne dag…