Na het bijzondere schouwspel, waar anti-pieten betogers tegen werden gehouden op de snelweg door stugge Friezen, ging het afgelopen weekend in de herkansing richting Dokkum. Onder begeleiding van diverse ME busjes en politiemotoren trok een karavaan van bussen richting het Friese plaatsje. In de bussen mensen die hun stem willen laten horen tegen racisme en stereotypering. Uitgedorst met t-shirts en truien met opdruk zoals “Zwarte Piet is racisme” en “Black live matters” probeerden ze hun stem kracht te geven.

Ik heb dat allemaal zo eens aangekeken op TV en ook verschillende kranten stonden er bol van. Het is toch Godgeklaagd, dacht ik bij mezelf. En dan bedoel ik Godgeklaagd gezien van beide kanten. Aan de ene kant dat het blijkbaar nodig is dat de ME er aan te pas moet komen om gebruik te kunnen maken van je grondrecht, namelijk het recht van protest. Aan de andere kant is het volkomen bezopen dat zoiets Nederlands en waar geen enkel kind ook maar iets van een racistische gedachte bij heeft, onderwerp van gesprek wordt en ineens niet meer zo’n leuk feest is. De glans er een beetje af. Als slagroom zonder suiker. Soep zonder ballen. In het café spa rood drinken. Sylvana zonder klacht en als Goor zonder kapper…of telefoonwinkel.

Hoe komt nu zoiets? Volgens mij is de maatschappij daar zelf al een beetje antwoord op aan het geven. Het gaat om contact. Gewoon dom naast elkaar zitten, bakkie koffie drinken en oprecht interesse hebben voor een ander. Wat maakt nu dat jij zo tegen zwarte Piet bent, moet de vraag zijn in plaats van: “Het is onze traditie en als je het niet aanstaat donder je maar lekker op naar je eigen bananenboom”. Deze zin heb ik letterlijk overgenomen uit een reactie van Facebook. Zo’n reactie zegt alles. Weg is het gesprek, weg is de dialoog, weg is het respect van beide kanten. Je komt op die manier nooit tot elkaar en het probleem is volgend jaar alleen maar groter. Is Niels het nu ineens eens met die actievoerders in die bussen? Nee, absoluut niet, maar dat wil niet zeggen dat ik niet naar het verhaal wil luisteren of geen respect heb voor andere opvattingen of gevoel.

Samenkomen is het sleutelwoord. Terug naar de basis en gewoon weer eens luisteren naar elkaar, zonder voorbehoud en oordeel. Je ziet het ook gebeuren in ons eigen Goor. We krijgen een Goorse huiskamer in het centrum en bij de nieuwe kringloopwinkel komt een ontmoetingsplek. Blijkbaar is er behoefte aan normale simpele dingetjes, face to face contact en niet van achter een WhatsApp-schermpje op je telefoon.

Op YouTube zijn tig vloggers actief, waaronder bijvoorbeeld Enzo Knol, waar ik thuis tot in den treuren van mag “genieten”. Mijn dochter kijkt heel vermakelijk hoe meneer Knol z’n vaatwasser leeg ruimt. Niks PlayStation, Netflix of computerspel….de vaatwasser van Enzo Knol. Terug naar de basis….

Namens Niels,

een fijne dag…