Met die zin begon ik gisteren mijn gastles op het ROC van Twente. Mijn persoon, die doorgaans aangeroepen wordt met “Meneer Kremers”, op de middelbare, is voor de jong volwassenen op het ROC zichtbaar te kinderachtig en te schools. Een leraar is daar begeleider- of coach en heeft gewoon een voornaam. De strekking van mijn gastles, en bijbehorend rollenspel, zou gaan over non-verbale communicatie. Over vooroordelen en hoe dat je werk als professioneel hulpverlener in de weg staat. Hoe dàt je sowieso áltijd in de weg staat.

Hoe wij continu bezig zijn met energie steken in dingen waar we absoluut geen invloed op hebben. Nutteloos. Hoe lichaamshouding en mimiek onze werkelijke aard kan verraden en vaak het tegenovergestelde laat zien dan wat we met onze mond uitspreken. Ik noem dat onze “oer”. Gedrag wat we allemaal vertonen, zonder dat we er ons van bewust zijn. Waarom geeft Donald Trump altijd een hand waarbij hij de hand van de ander direct naar zich toetrekt en een zagende beweging begint te maken? Waarom geeft President Rutte altijd een hand waarbij hij zijn hand heel groot maakt? Waarom trekken de meeste mensen hun wenkbrauwen een beetje op als ze een onbekende de hand schudden? Waarom reikt prinses Beatrix iemand letterlijk haar hand aan, net alsof ze wacht totdat je er een euro’tje in legt? Allemaal gedrag waar we ons niet van bewust zijn? Niet altijd. Sommige mensen spelen heel bewust met dit soort dingetjes en zijn er verdomde goed in. Ze spelen het spel van verdeel en heers.

“Meneer Kremers” stapt zijn auto uit en loopt richting de ingang van de school. Ik heb mijn leren motorjasje aan, een zilveren doodskop ring om elke vinger, een grote ketting om mijn nek en de donkerste zonnebril op m’n doppen die ik maar kon vinden. Het krioelt er van de mensen, honderden lopen er om me heen. Het duurt exact 15 seconden voordat er een beveiligingsmedewerker bij me komt met de vraag: “Wat doe je hier?”. Niet zoiets van: “Goede morgen meneer, kan ik u ergens mee helpen, zoekt u iets?” Nee, nee…”Wat doe je hier”.
Nou, wat ik hier doe beste man, ik ga een gastles geven over vooroordelen en hoe dat een goede uitvoering van je werk in de weg kan staan…en ik kan u vertellen dat u in ieder geval al gezakt bent.

Een paar minuten later sta ik voor een klas met 19 studenten die leren voor jeugdwerker. Ik stel me voor als BeeJee, ik handel in drugs en wapens. Verder vind ik het leuk om te knokken en mensen af te persen. Ik zie verschrokken gezichten die mij maar één ding zeggen. WEGWEZEN! Ze durven me geen hand te geven ter kennismaking, maken geen oogcontact en groeten mij niet. Tijdens mijn inleidende verhaal, doe ik mijn motorjasje uit, berg m’n ringen op, vervang de zonnebril door een normale, trek een net colbert jasje aan en doe voor de vorm mijn veel te grote gangster ketting af.

Ik stel mij opnieuw voor. Mijn naam is Niels Kremers, echtgenoot, papa van een meisje van 6, ben maatschappelijk werker van beroep en ik hou van mensen.
Jullie eerste les is geleerd…zullen we verder gaan?

Niets is wat het lijkt!

Namens Niels,

Een fijne dag…