Iedereen heeft het volgens mij wel eens. Een frisse afkeer van iemand zonder dat je de persoon echt kent. Ik heb dat bijvoorbeeld al jaren bij mevrouw Hennis, op het moment van schrijven bezig met haar laatste dagen als Minister van Defensie. Ik vind haar echt zo’n prototype universiteitstrut van dertien in dozijn. Van die doorsnee studiekwalballerige huppelkutjes. Van die saaie genderneutrale verschijningen die vooral goed zijn in schouders ophalen en dom kijken. Van die nietszeggende typjes alla Patty Brard of zoiets.

Jaren geleden zat Hennis aan tafel bij het praatprogramma van Pauw en Witteman. Tegenover haar zat de president van, in haar ogen, een niet zo’n frisse “motorbende”. Ze zei toen dat ze het heel intimiderend vond als ze leden van deze club tegen zou komen als ze haar Jack Russels aan het uitlaten was. Ik dacht bij mezelf…dat zegt dan een Minister van Defensie die gezag, lef, stoerheid en een “ik ben nergens bang voor” mentaliteit moet uitstralen. Tegelijkertijd tijd zie ik de Ministers van Oorlog voor me van Amerika, Rusland en China. Vergeef m’n lompheid als ik dan even moet lachen.

Maar goed, je mag iemand niet beoordelen op enkel uiterlijk. Wel kun je beoordelen op prestatie en daden. Het is op zijn minst bijzonder te noemen dat mevrouw gewoon kon blijven zitten ook al produceerde ze een grote janboel. Het Chroom-6 verf schandaal, waarbij tientallen mensen in dienst van Defensie doodziek zijn geworden en velen het al niet meer kunnen navertellen. Veiligheidsvoorschriften die zo lek als een mandje bleken te zijn toen een schietinstructeur dood werd geschoten tijdens een oefening. En nu het rapport over de twee verongelukte soldaten in Mali door ondeugdelijke mortiergranaten. De Minister is en was bestuurlijk eindverantwoordelijk voor de dood van al deze militairen.

Aan de andere kant de zaak Robin Linschoten, oud VVD Staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Veroordeeld tot vijf maanden cel waarvan drie voorwaardelijk. De ondeugd heeft in drie jaar tijd 101.600 euries te weinig overgemaakt aan de Belastingdienst. Hij was, net zoals Hennis, bestuurlijk verantwoordelijk voor deze wanprestatie. Belastingontduiking is in Nederland blijkbaar een doodzonde wat bestraft moet worden met het uiterste middel wat een rechter kan opleggen, namelijk vrijheidsberoving.

We kunnen dus concluderen dat het benadelen van de legale graaiclub van de Staat erger is dan het bloed aan je handen hebben van een paar dode medewerkers. Als je qua financiën de boel niet helemaal fris regelt, ga je de bak in. Als je als Minister tot op de vezel niet fris bent, word je weggepromoveerd en krijg je waarschijnlijk ergens een baantje als Burgemeester en een zak geld toe voor je bewezen diensten.

Nu moet iedereen nog maar eens bij zichzelf nagaan wat nu precies “onfris” is…

Namens Niels,

een fijne dag…