Als je veel post op Facebook krijg je regelmatig een herinnering van wat je één jaar, twee jaar of vier jaar geleden op die dag hebt gepost. In mijn geval zijn dat vaak gekke foto’s van mijn dochter. Zo af en toe komt er ook een selfie voorbij waarbij ik dan heel zelfvoldaan kan denken: “Nou, daar had ik de kop toch echt wel dikker dan nu”. En dat rechtvaardigt dan weer een beetje voor mezelf dat ik in het Schoolfeestweekend echt wel buiten mijn boekje ben gegaan qua inname. Ik kan dan ook altijd vol overtuiging meezingen met het liedje “Liever te dik in de kist, dan weer een feestje gemist”.

Bij het terugzien van die fotootjes en filmpjes van onze dochter, toen ze een jaar of twee á drie was, krijg ik een weemoedig gevoel. Mijn kleine lieve popke, totaal afhankelijk van ons en helemaal op haar eigen manier zingend en dansend op de muziek van ACDC, wat veelvuldig ten gehore wordt gebracht in huize Kremers. De tegenstelling is groot dat ik haar nu moet uitleggen dat de juf op school het niet zo netjes vindt dat ze luidkeels “Ik ben een kind van de duivel” van JeBroer, loopt te galmen over het kleuterplein. De tegenstelling is groot dat het een aantal jaren geleden mama voor en mama na was en dat papa maar bijzaak was. Nu, tijdens de kermis, zegt mevrouw tegen haar moeder: “Ga maar even iets voor jezelf doen mama, ik ga even met papa over de kermis, want dat is super mega stoer.” Enzo-Knol-Power papa! Jaja, het wordt ook tijd voor een ander wachtwoord op de Ipad zo te horen.

Ik loop met haar over de kermis en na de buggyrit, de horizontale bank en de botsauto’s, waar ik één been buiten boord moet houden om er in te passen, beslist spuit elf dat het tijd wordt voor een suikerspin. Ik sla over schat, ben kotsmisselijk van die kloten attracties. Ooohwoooww dat woord mag je niet zeggen pap. Klopt, maar ik ben papa en papa’s mogen alles!
Ik heb geld gekregen van oma dus ik kan die suikerspin zelf ook wel betalen…of doe jij dat pap, omdat papa’s alles mogen? Ja hoor wijsneus, laat die euro van je oma maar in je zak.

Samen zitten we op het randje van de suikerspinnenkraam. Zij genietend van de mierzoete en plakkerige suikerspin en ik strontmisselijk van die K..-kermis. Ik kijk naar haar en zie dat ze vanmorgen nagellak heeft opgedaan. Ik zie zelfs nog restjes van lipstick, die haar moeder d’r af heeft geveegd, want dat is wel een beetje to much voor een meisje van nog maar bijna zes. Een mooi glinsterend ringetje versiert haar pink en wijsvinger en een zelfgemaakte kralenketting om haar nek maakt het plaatje af.

Tussen alle drukte en oorverdovende harde stampmuziek van alle kermisattracties dwalen mijn gedachten af naar de tijd dat ik er ’s nachts uit ging om kruikjes warm te maken en flesjes melk te prepareren. Dat ik haar als baby voor de eerste keer vast mocht houden in het ziekenhuis en dat ik verdomde trots was dat het mijn meisje was.

Papa, papa hoor ik in de verte. Ik schrik op vanuit mijn diepe gedachten alsof het een slaap was. Ja schat, wat is er? Volgens mij heb je iets in je oog gekregen pap. Er zit een traan in het hoekje.
Mag ik nog een oliebol? Met poedersuiker? Tuurlijk mag dat. Je moet in je leven nog zo veel meisje, geniet er maar van, je bent nu nog klein…gelukkig…

Namens Niels uut Goor,

een fijne dag…