Al zwevend, als een neerdwarrelend blaadje, koerste ik vorige week woensdag af naar het stemlokaal. Het voor mij aangewezen stemlokaal is gevestigd in de Stoevelaar, vijf minuutjes van huis. Het stemlokaal in de school van De Waerdenborch kan ik kruipend af maar ja. Onderweg naar de grote zwarte kliko, waar je je stem in moet deponeren, neem ik steeds een klein omweggetje en later wordt het omweggetje een steeds iets grotere omweg. Uitstellen van het moment dat ik dat rode potlood op dat vierkante meter papier moet zetten om mijn stem te geven.

Om het vakje rood te kleuren waarmee ik mijn punt mag maken, nou ja punt…mijn micro puntje dan. Ik weet niet wat ik moet stemmen. Je voelt je op dat moment even belangrijk, want jij mag zeggen waar het volgens jou op aan moet. Eens in de zoveel tijd ligt de macht bij ons en dat neem ik niet ligt. Een groot recht wat niet overal vanzelfsprekend is en waarvoor, ook in ons land, het nodige bloed heeft gevloeid. We zijn het aan allen die hun leven hebben gegeven voor een vrij Nederland en het recht om te mogen stemmen, verplicht ons te laten horen. Gelukkig deelden veel mensen die mening gezien de opkomst. Zwevend op weg naar de kliko, met omwegen, want ik weet het echt nog niet.

Ik ben een politieke junkie. Ik volg alles op televisie en internet wat er maar te volgen is over politiek en lees alles wat er voor m’n ogen komt over de partijen. Ik kan de partijprogramma’s dromen, van allemaal. Ik ben het eigenlijk nooit echt eens met welke partij dan ook. Misschien moet ik zelf maar eens een politieke partij oprichten voor gelijkgestemden. Over een naam ben ik nog niet uit. Maar misschien moet ik dat ook maar niet doen. Als je je hart op de tong hebt en je echt oprecht boos, vrolijk of emotioneel kunt worden over iets, is de politiek misschien niet de plaats waar je hoort.

Ik ben aangekomen bij de Stoevelaar en stap uit mijn auto. Een kwieke vriendelijke mevrouw, van ik schat een jaar of zestig, groet mij en loopt verder. Verder al duwend achter een rolstoel met daarin  een heel klein lief oud mevrouwtje. Ik ben bijna bij de ingang en daar zit een heer op leeftijd half op z’n rollator met een uitgegaan stukje sigaar in z’n mond. Hij vraagt mij om een vuurtje. Hij mag van zijn dochter geen aansteker meer bij zich hebben vertelt hij mij. “Ze bunt bange dak mien heur in de fik stekke inplaats van miene sigare”. Al pratend steek ik de bolknak van de beste man aan en vraag of hij hier al lang buiten zit. Ja zegt hij, ik hou van de bedrijvigheid vandaag. Leven in de brouwerij en de praatjes die ik kan maken, zoals we nu doen. Ik vraag aan de opa of hij al gestemd heeft. Ach jongen, antwoorde hij, als ik nu nog moet stemmen en d’r moet nog wat veranderen, dan weet ik het niet meer. Als ik het einde van dit nieuw te kiezen kabinet nog haal mag ik blij zijn. Hij nam nog een diepe hijs van z’n sigaar. Mijn leven was prachtig maar het is wel een keer klaar zo.

Ik sta in het stemhokje en vouw het papier uit. Eigenlijk heb je een behangtafel nodig met zo’n lap papier. Ik denk aan het oude lieve mevrouwtje in de rolstoel. Ik denk aan de lieve opa met de sigaar. Ik zie het verzorgingspersoneel van de Stoevelaar om me heen, druk in de weer met heel veel liefde. Mijn hand, met daarin het rode potlood, gaat puur op gevoel, naar het vakje en kleur het rood.

Ik loop naar buiten en geef de opa, nog steeds leunend op z’n karretje, een hand. Voor u was mijn stem vandaag, fluisterde ik de man toe. Het beste wat ik vandaag gedaan heb. De man lacht, knikt zijn hoofd en kijkt hoe ik weer vertrek naar mijn drukke en hectische 50- leven.

Opdat ik ooit ook gelukkig oud mag worden….hopelijk wel met een aansteker.

Namens Niels uut Goor,

een fijne dag…