De afgelopen periode kenmerkte zich in huize Kremers door verlies. Mijn opa, al vele jaren geleden overleden voorspelde het al: “D’r kump un tied daj meer groaves hebt as brulft’n”. En de beste man heeft inderdaad gelijk gehad. Ik moet steeds vaker mijn rouw- en trouwpak uit de kast pakken voor rouw.
Eerst komt mijn gewaardeerde collega- en ster van ons team te overlijden. Die rottige ziekte, waar hij ruim 11 jaar tegen heeft gevochten als een leeuw, is hem toch te slim af geweest. En als je hem te slim af wou zijn, nou dan moest je nogal. Zo verschrikkelijk jammer dat hij er niet meer is en ons niet meer kan voorzien van altijd het perfecte advies. Ook nooit meer in de gangen van de school, in de verte, hem horen schreeuwen: “Heejj, daar heb je ons kamerolifantje in de porseleinen kast ook weer lopen”. Vaak zei hij dan: “Niels, het is hier geen column he! Scherpe kantjes prima, maar snij je er niet aan…” Vaak sloeg ik dat advies in de wind en zag ik hem ginnegappend lachen als ik me weer eens ergens te diep in had ingedraaid of m’n mond weer eens iets te groot was geweest. “Ik geef het op, je leert het toch nooit, maar gelukkig kan niemand van je zeggen dat je geen mening hebt”. Ik zal je missen vriend!
Vervolgens komt mijn altijd vriendelijke en goedgemutste buurman te overlijden. Ook hij is ten prooi gevallen aan de ziekte. Anderhalve week ervoor sprak ik hem nog en zei hij dat het best te doen was met twee paracetamolletjes per dag. Tijdens de prachtige afscheidsdienst moest ik denken aan wat hij ooit tegen mij zei onder het genot van een biertje. “Ik kan eigenlijk al wel met pensioen, maar ik denk dat ik nog een paar jaartjes door werk. Ik heb er geen hekel aan en het scheelt me later te veel in de knip als ik nu al stop”. Als je toch alles eens van te voren wist…
Vorige week ontvingen wij het trieste bericht dat een oud-leerling van ons om het leven was gekomen door een tragisch verkeersongeval. De knaap had net vorig jaar zijn diploma gehaald en hij was daar zo ontzettend trots op…en wij met hem! Verschrikkelijk voel ik me dan. Nog zo jong, nog zo’n toekomst te leven. Weg is het…
Goede mensen overkomen soms slechte dingen. Niemand die er iets aan kan doen. Ik kan zo een hele batterij mensen opnoemen die wat mij betreft wel eerder hadden mogen gaan. Mensen waar de wereld niets aan verliest of treurig om hoeft te zijn.
Aan de andere kant is er natuurlijk ook bezinning en geluk. Dingen waar je je op kunt focussen, waar je weer vrolijk van wordt. Mijn vader was vorige week jarig en omdat hij met pensioen is, komen we allemaal gezellig ’s middags al langs. Pa, ma, kinderen en kleinkinderen bij elkaar. Stilletjes vraagt mijn moeder: “Kom je vanavond ook nog even, dat vinden wij zo gezellig”. Mam, tuurlijk kom ik vanavond nog even toosten op het leven van mijn vader, van mijn ouders, van mijn familie. Wetende dat er nog zat jaren komen dat ik dat niet meer kan op die datum, in dat huis, met mijn geliefden.
Carpe diem, leef en geniet. Voor dat je het weet is al het moois voorbij.
Namens Niels uut Goor,
een fijne dag…