Afgelopen weekend werd Nederland opgeschud door helaas weer een tragisch geval van de zelfmoord van een jonge jongen. Het schijnt dat de jongen online gepest werd en geen andere uitweg meer zag om te ontkomen aan zijn pesters. Verschrikkelijk. Zelf werk ik ook in het middelbare onderwijs en kom het “pesten” vrijwel dagelijks tegen. Het tegengaan van pesten heeft voor mij topprioriteit. Pesten is als gif in het leven van mensen, vooral in het leven van jonge, vaak nog wat naïeve, pubers.

Pesten is zoveel meer dan alleen een vervelende opmerking over je kleur haar, bril of lichaam. Pesten is vooral het gevoel hebben van uitsluiting, er niet bij horen, als laatste gekozen worden met de gym, niet mee mogen doen in de groeps-app van je  klas en niet uitgenodigd worden voor een feestje.

Na zo’n verschrikkelijke zelfdoding komen allerlei reacties en emoties los via de media. Natuurlijk van ouders, klasgenoten, mensen die er gewoon iets van vinden en van zogenaamde deskundigen. Wat heb ik mij ontzettend lopen ergeren aan een reactie van psycholoog Bob van der Meer. Ik noem nooit namen in mijn columns, maar voor deze kwakzalver maak ik graag een uitzondering.

Deze “psycholoog” stelt dat scholen altijd verantwoordelijk zijn. Ook als zich de pesterijen buiten school, bijvoorbeeld op het internet of op straat, voordoen. Scholen moeten volgens hem een fysiek en psychische veilige omgeving creëren, altijd en overal. Hij sluit af met nogmaals te benadrukken: “Ze zijn gewoon altijd verantwoordelijk”.

Als school kun je het nooit goed doen. Als de school pesterijen niet opmerkt, is het een slechte school. Als de school pesterijen wel opmerkt en er alles aan doet om het te stoppen en het gaat vervolgens toch mis, en soms dus gruwelijk mis, zijn de protocollen en medewerkers te kort geschoten en hebben ze hun werk niet goed gegaan. Medewerkers die dag in, dag uit bezig zijn met het welzijn van kinderen en hun werk uitvoeren alsof het een roeping is, worden met de grond gelijk gemaakt en gedegradeerd tot het laagste van het laagste. Ook zij worden dan slachtoffer van de “sluipmoordenaar” genaamd “social media”.

In alle verhalen en reacties lees ik, heel opmerkelijk, niets over de rol van de ouders. Behalve dan dat ze alles en iedereen de schuld geven. Ouders die hun kind het beste zouden moeten kennen en de meeste uren zouden moeten doorbrengen met hun kinderen hebben de signalen niet gezien? En school moest dat dus wel zien? Ouders die inzage kunnen eisen van hun kind in hun telefoon of computer, waar de school dat niet kan omdat we gehouden zijn aan privacy wetgeving? Toch had school moeten zorgen voor een veilige WhatsApp omgeving. Kolder, de grootse kolder!

Toen de verzorgingsmaatschappij veranderde in een verzekeringsmaatschappij, zijn we de opvoeding en verantwoording stukje bij beetje gaan afschuiven. Met name naar scholen. Scholen hebben deze handschoen noodgedwongen moeten oppakken en zijn de leerlingen assertiever gaan maken en zijn gaan opvoeden. De overheid heeft er een schepje bij bovenop gedaan door het passend onderwijs in te voeren en zie wat er gebeurde. Scholen werden zorgfabrieken. Iets waar het helemaal niet voor bedoeld is en waar scholen ook helemaal niet op zijn toegerust.

Meneer Bob Psycholoog van der Meer, het wordt tijd dat u en uw collega’s eens aan het werk gaan en ervoor zorgen dat wij gewoon weer eens kunnen gaan doen wat we moeten doen en waar we goed in zijn, namelijk LES GEVEN. Of kunt u dat soms ook beter?

Namens Niels uut Goor een fijne dag. En kijk eens op https://www.helpwanted.nl/ als je echt een deskundig advies wil…