Sinds vorige week geniet ik van één dag in de week “ouderschapsverlof”. Ja ja, ik zal jullie voor zijn. Ik ga ook zitten als ik plas, heb een knipmutse nodig, studeer veur old wief en mos eigenlijk Trui heet’n. Maar goed, de regeling is uiterst voordelig geregeld in onze cao en je bent dief van eigen lul als je er geen gebruik van maakt. Meer dan de helft van het opgenomen verlof wordt betaald door de baas en het andere deel is voor eigen rekening. Het kan totdat je kind acht jaar is, dus het moest er maar van komen. In de sector van mijn vrouw is de boterham minder rijkelijk belegt en komt alles voor eigen rekening.

Afgelopen weekend keek ik mijn betere helft lief aan en vroeg of ze mee wou werken aan mijn volgende ouderschapsverlofperiode. Nee! Was het antwoord. Alvast een beetje oefenen dan? Nee, nee en nog eens nee!  Vol verbijstering vroeg ik haar waarom ze dat niet wou. Nou zei ze: “Alle negatieve kanten van dit hele verhaal komen bij mij te liggen. Ik moet verlof opnemen die ik niet betaald krijg, ik loop weer negen maanden met een dikke buik, mag tijden niet eten wat ik lekker vind en dat geheister naar het ‘consternatiebureau’ daar heb ik al helemáál geen zin meer in.”
Gun je mij mijn ouderschapsverlof niet, vroeg ik haar? Ik krijg zo vaak niet betaald voor werk wat ik doe en die dikke buik? Weet je ook eens een keer hoe ik me voel. En dat van het niet mogen eten wat je lekker vindt…dat mag ik ook al jaren niet meer van jou, dus join the club.

Helaas. Na veel aandringen kreeg ik het er niet door en moet ik het doen met deze ene schamelige en lullige periode ouderschapsverlof tot begin 2018. Belachelijk! Ja, daar zijn de laatste woorden nog niet over gesproken in huize Kremers, reken d’r maar op. Als het echt allemaal zo moeilijk en zwaar was geweest, hadden kerels wel kinderen gekregen.  “Happy zwanger willen zijn” en het vanaf dag nummer één kalmer aan gaan doen omdat je toch zo moe bent steeds. En vervolgens tig weken voor de bevalling al mogen stoppen met werken en erna ook nog eens weken en weken bij de kachel.

Daarna volgt een periode van negen maanden “na-zwangeren” en in de praktijk houdt dat in dat ze weer bijna een jaar geen donder uitvreten. En wij, wij mannen, maar werken en genoegen moeten nemen met een paar miezerige daagjes bijzonder verlof na de bevalling en om misbruikt te worden als persoonlijk butler, als huisslaaf. Nu begrijp ik de weerstand van sommigen ook wel als het gaat om Zwarte Piet. Het is niet leuk om slaaf te zijn en te moeten fungeren als beschuitjes-smeerder en te moeten uitserveren aan de gorgelcontainers van de zwangerschapsyoga. Gewoon misbruikt voel je je dan. Aangetast in je “man” zijn.

Tijdens het hele bevallingsverlof van vrouwlief zijn wij hartstikke druk en in de “nazwangerperiode”, waarin ze trouwens ook nog eens niet in te genieten zijn, krijgen we het nóg een keer voor de kiezen. Weer een jaar de boel op de rit houden omdat de dames zo moe zijn en nog willen nagenieten. Nagenieten!? Moet ik eens zeggen, na het eten, dat ik even wil nagenieten. Krijg ik direct te horen  dat de vaatwasser zichzelf toch echt niet vanzelf inpakt hoor. Nou, ik heb maar één keer genoten in het hele verhaal van de zwangerschap.
En zet je de groene bak straks ook nog even aan de straat schat…dat is jouw taak. Mijn taak? Alles is zo’n beetje mijn taak hier.

Belachelijk…maar één jaar betaald ouderschapsverlof!

Namens Niels uut Goor,

Met een knipoog…Een fijne dag!