Vorige week ben ik naar een bijeenkomst geweest in Zeist. Het ging over crisisbeheersing en allerlei ellende waar je niet aan moet denken dat het jou of je bedrijf of instelling overkomt. Termen als ‘Lock-down’, ‘Voorbereiden op het ondenkbare’, ‘Cyberterrorisme’ en ‘Crisis = dilemma’ vlogen me om de oren. Naast sprekers zoals Rob de Wijk, een bekende verschijning op TV over dit onderwerp, kwam ook de voormalig directeur van het Corbulo College uit Voorburg aan het woord.

In 2014 kwam het Corbulo College in het nieuws vanwege een ernstig incident tussen twee leerlingen. Een zestienjarige jongen stak op het schoolplein een vijftienjarige klasgenoot neer. Ondanks reanimatiepogingen overleefde de jongen het helaas niet. De dader werd uiteindelijk veroordeeld tot 20 maanden jeugddetentie en jeugd-tbs. Het was de eerste keer dat de voormalig directeur in het openbaar sprak over deze, ook voor hem, uiterst traumatische ervaring. Het was te merken. Geregeld stokte zijn adem en moest hij even inhouden en slikken om verder te kunnen vertellen.

Wat een leed, wat een ellende en wat een nare nasleep heeft zo’n incident voor alle betrokkenen. Het verhaal horen uit de eerste hand is toch wel een verschil van dag en nacht met wat je in de krant leest of op televisie ziet. Ik kwalificeer mezelf doorgaans als nuchter en niet heel erg snel onder de indruk van iets, maar bij het horen van dit verhaal, kreeg ik kippenvel en merkte dat mijn eigen adem zo hier en daar ook wat stokte. Ik had het te doen met de directeur en vond het bijzonder knap van hem om zijn verhaal te doen, zodat wij daar wat van konden leren. Laten we het hopen nooit mee te maken.

Bij het horen van de andere sprekers kwam ik nog meer tot het besef dat we niet meer in het frisse en fruitige, openhartige en veilige Nederland leven. We kregen in vogelvlucht een inkijkje van de ellende in de veiligheidsregio Zuidoost Brabant en een blik in de keuken van het Instituut voor Veiligheid en Crisismanagement. Dit instituut behandelde o.a. de Amsterdamse zedenzaak
‘t Hofnarretje, crash MH17 en de cafébrand in het Hemeltje, waarbij veel jeugdigen zijn omgekomen of verminkt zijn geraakt.

Na het horen van zoveel ellende en gruwelijke details, die nooit openbaar zijn gemaakt, zou je eigenlijk het liefst heel diep weg willen kruipen onder een dikke deken. Maak mij maar weer wakker wanneer al die shitzooi voorbij is. Helaas is de werkelijkheid anders. Die shitzooi wordt niet meer beter. Sterker nog, het zal alleen maar toenemen. Veiligheidsdiensten schroeven hun capaciteit op en dreigingsniveaus worden  opgeschaald. Het is geen probleem meer van over de grote oceaan en voor ons, in het gemoedelijke Twente, ook geen probleem meer wat pas achter de Dom in Utrecht begint. Het is hier en nu én onder uw en mijn neus.

Laat in de avond kom ik thuis. Ik heb de onweerstaanbare drang om naar boven te lopen en heel zachtjes mijn dochter wakker te maken. Ik hou haar vast, knuffel haar en geef haar een kus….en weer stokt mijn adem. Papa, wat is er met je, klinkt het slaperig. Ga maar weer lekker slapen mijn lieve kleine meisje. Jouw papa is toch niet zo stoer dan dat hij dacht…

Namens Niels uut Goor,

een fijne en vooral veilige dag gewenst !