Nee is nee en ja is ja. Dat leren kinderen normaal gesproken al vanaf kleins af aan. Toch is niet iedereen groot gebracht met deze begrippen. Ik vraag me af hoe dat komt. Zouden ze deze simpele begrippen vroeger nooit geleerd hebben van hun papa en mama? Waren het van die verwende soppertjes die uiteindelijk toch altijd hun zin kregen als ze een beetje dwars lagen als ze bijvoorbeeld geen snoepje mochten? Of lagen papa en mama niet altijd op één lijn? Eerst even vragen bij paps en als het niet mag even vragen mij mams? Als je je maar lang genoeg aanstelt en huilt krijg je je zin.

En wat word je dan als je later groot bent? Later, als al dat negatieve gedrag van vroeger niet is afgeleerd? Dan ga je waarschijnlijk werken bij een ECHTE energiecoöperatie of je gaat bij een raadhuis werken, maar dan wel heel puur en chique geschreven. Je gaat dan overal zeuren om windmolens te mogen bouwen op plekken waar niemand ze eigenlijk wil hebben. Maar jij wil het wel, dus moet je meer zeuren, meer huilen en nog meer aandacht vragen. Stampvoeten helpt misschien ook wel. Ik denk dat ze beter in draaimolens kunnen gaan doen en een rode neus met vlinderstrikje maakt hun “natuurlijk habitat” compleet. Zouden ze ook een luier-fetisj hebben? Ik dwaal af…

In ieder geval, je moet wel erg hoogmoedig zijn, als je een duidelijke negatieve beslissing van de gemeenteraad (van papa en mama zeg maar) in jouw plannen naast je neer legt. De grote mensen willen nu eenmaal niet meewerken aan je plannetjes omdat er simpelweg geen draagvlak is voor die lelijke, onrendabele en overlast gevende windmolens. Maar wat is dat nu? Dat zijn we niet gewend, dat we onze zin niet krijgen. Nou ja, dan gaan we gewoon nog harder huilen. Negatieve aandacht is ook aandacht. We leggen de onwelwillende houding van de gemeente maar zo uit dat het nieuwe inzichten kan brengen. Dit is niet het einde, maar juist het begin. Een sterker staaltje van hoogmoed kan ik niet verzinnen.

Wat moet je nu vervolgens doen? Nou, verstandig zou het zijn om papa en mama nog iets meer te gaan bespelen en je broertjes en zusjes ook. Dus trek je het drassige achterland in van Goor. Het land in de buurt van Hof’s slimste afval-afzetter en boezemvriend van de gemeente op Zenkelsdamshoek. Dit om zieltjes te winnen om toch je windmolentjes te mogen plaatsen onder het mom van ‘samen met de directe omwonenden de voors en de tegens bekijken’.

Ik denk dan bij mezelf, had dat dan direct gedaan. Had je meer kans gehad dat je de omwonenden mee kreeg in je verhaal. Ook dat is een beetje hoogmoed: Denken dat je het er wel eventjes doorheen jast en er later moeten achter komen dat je van een koude kermis bent thuis gekomen. Tja, lastig als je al je kaarten al hebt uitgespeeld, maar het spel nog niet ten einde is. Je hand overspelen noemen ze zoiets.

Het zal mij eens benieuwen of de gemeenteraad en B&W vasthouden aan hun uitgesproken “nee”. Ik vrees met grote vrezen voor de omwonenden als ze het voorbeeld volgen van onze opper- volksverlakker nummer één, Pinokkio in Den Haag. Voor hem is de betekenis van het woord “nee” ook niet altijd even helder en wordt “nee” al snel “nee maar ik weet het beter, dus ja”.

Namens Niels uut Goor,

Een fijne dag.