Weer thuis in “mijn Goor” na een verre autoreis naar het land van de zon. Spanje is een geweldig land, zeker een aanrader. Alles was mooi, behalve de weg er naar toe en weer terug. Je moet namelijk door Frankrijk. Ik wil na onze reis Frankrijk nog net niet uitroepen tot République du Banana, maar het komt er wel dicht bij hoor. Frankrijk is nationalistisch en die Paturain-boeren spreken doorgaans geen woord over de grens. Het viel me op dat ze wel bijzonder goed zijn in “appelig” kijken. Verder vragen ze grof geld om over hun befaamde Route du Soleil te mogen rijden en ze zijn over het algemeen nog luidruchtiger dan Gorenaren tijdens Schoolfeest.
Niet zo gek dus dat onze camping in Lloret de Mar vol zat met van die stokbroodvreters. Ik neem ze het niet kwalijk. Ik zou ook elk mogelijk moment aangrijpen om maar niet in dat land te hoeven zijn. Ik vind het maar een onbeholpen volkje die Fransen. ’s Morgens om tien uur staann ze al te dringen aan het hek van het zwembad om hun badlakentje uit te kunnen gooien over een ligstoeltje. Dit om vervolgens de hele dag naar zee te gaan en ’s middags om 15.30 uur plaats te nemen op hun stoeltje dat ze dus de hele dag bezet hebben gehouden. Ik ben met veel meer badlakens thuis gekomen dan dat ik er mee ben heen gegaan, dat snap je wel. “Monsieur, ceci est mon siège (of zoiets)”. Aan de kant of in de krant was mijn antwoord, maar dat snapten zij waarschijnlijk weer niet. En dan de hele dag dat miezerige Franse kattengejank uit die telefoontjes en bluetooth-boxjes. Zelfs op de Franse radio weigeren ze buitenlandse muziek te draaien.
Maar goed, wij stonden in een leuk “straatje” met een aantal Nederlanders en naast ons een vriendelijke Belg (een Vlaming) die op zijn beurt weer weigerde om Frans te spreken. ’s Nachts legde hij een spoor van broodkruimels naar het tentje van zijn andere buurman, een Fransman. De volgende ochtend ging ik er extra vroeg uit om het schouwspel te aanschouwen. Een briesende Fransoos was het gevolg. Zijn tent vergeven van honderden mussen. En wij? Wat denk je? Appelig kijken natuurlijk en zeggen dat je er geen woord van verstaat…
De camping had een leuk animatieteam voor de kleintjes. Menig papa kon zich d’r denk ik ook wel een avondje mee vermaken, maar goed. Onder aanleiding van de camping-mascotte “Sunny”, de dorpsgek van Lloret zeg maar, werden leuke activiteiten georganiseerd. Ik kan dat liedje maar niet meer uit m’n hoofd krijgen wat afgespeeld werd wanneer “Sunny”, die kinderlokker, ten tonele verscheen.
Uiteraard mocht ook een avondje stappen in down town Lloret niet ontbreken. Het centrum is een complete stad op zich, speciaal opgezet voor de doorgewinterde comazuiper. Je bent dief van je eigen portemonnee als je je daar geen delirium zuipt en je jezelf geen acute longaandoening rookt. Het kost er allemaal geen fluit, 10% Btw. Het werd mij ineens weer pijnlijk duidelijk hoeveel belasting wij hier in Nederland betalen. Hoe we hier worden uitgeknepen tot de laatste cent. Litertje euro 95, iets meer dan één euri. Uit eten met 13 personen: 175 euro. Herinnering aan een geweldige vakantie: Priceless!
Spanje is mijn land. Poco poco en mañana mañana. Maar volgend jaar wel met de boot, ver om die Boursin-schreeuwers heen Da’s wel zo fijn.
Namens Niels,
Een fijne dag…