Hij kondigde het enige tijd al aan en nu is het zover. Niels Kremers komt vandaag met de eerste publicatie van “Goorse parels vertellen”. De columnist van deze site gaat voor deze rubriek op bezoek bij bekende- of minder bekende Goorse ‘pareltjes’ die wat te vertellen hebben. In deze aflevering: Herman Tromp.

We schrijven 19 april 1956. In Nijverdal wordt Harmannus Didericus Tromp geboren, HD dus. Zelf zegt hij dat z’n opa naar hem vernoemt is. Wij noemen hem vanaf nu gewoon Herman.
Herman woont in een leuk en bijzonder huisje in Goor, blauwe kozijntjes en een weelderig groeiende tuin. Ik bel aan en er gaat een klein luikje open: “Kom ma achterumme, normaal buj ok neet zo verlegen”. De achterdeur staat open en ik loop Herman’s place binnen. Bij binnenkomst word je direct overweldigt door de grote hoeveelheid prullaria die hij in zijn bezit heeft. De meeste attributen hebben te maken met Herman’s grootste passie; motoren. Het is net een Route 66-café waar je binnen loopt. Ik kom ogen tekort om al dat prachtigs te bekijken. Ook een andere hobby , het repareren en verzamelen van luchtbuksen,  blijft hier niet onopgemerkt. Fort Knox is er niets bij.

“Herman, we gaan zo beginnen. Ik wil eerst eens even op m’n gemak rond kijken naar al die mooie en bijzondere dingen die jij door heel je huis hebt uitgestald.” Herman knikt instemmend en met een klein grijnsje op z’n gezicht loopt hij richting keuken. “Woj koffie met nun zelf gefabriceerde plak kruitcake?” Nou, dat slaan we niet af…

Herman is samen met zijn vader, moeder en zusje in de eerste klas van de lagere school naar Goor gekomen. Van “De Laarschool” naar jaren in een astma centrum. tot uiteindelijk de Havo. Na het voortgezet onderwijs de MTS en toen was het leren klaar. Klaar om in 1974 aan de slag te gaan bij Stork in Hengelo.

Tromp, Trompie voor intimi, blijkt een echte alleskunner en heeft zo’n beetje alles wel gedaan binnen het bedrijf wat maar mogelijk was. Van het werk achter de draaibank tot het pluizen in het archief en van computer-programmeur tot productiebestuurder. Naast het hart voor het “gewone” werk, blijkt hij ook een groot sociaal hart te hebben. Hij maakt jarenlang deel uit van de ondernemingsraad en Arbo-commissie. En alsof dat nog niet genoeg was, fungeerde hij ook als hét luisterende oor voor zijn collega’s als vertrouwenspersoon.

Herman is een volhouder, een vastbijter, een technicus pur sang, maar vooral een mensen-mens. Na 40 jaar trouwe dienst was het klaar. Ontslagen. ‘Dus mooi tied veur wat aans.’
Naast z’n liefhebberij voor motoren heeft Herman ook een grote passie voor zijn geliefde Australië. Hij is net een paar weken thuis van een rondreis van enkele maanden door het Kangoeroe-land als ik bij hem op bezoek kom. Gedurende zijn reis heeft hij een verslag bijgehouden van zijn belevenissen. Eén ding is mij in ieder geval wel duidelijk na het lezen, Herman is een cappuccino-junkie en verslaaft aan ‘Ten dollar-steaks’.

Herman staat op en zegt: “Ik zal oe mien andere passies wal is effen loaten zeen”. De deuren van zijn knutsel-heiligdom gaan open en daar staan z’n trotsen. Herman geeft al z’n motoren een naam. Zo heeft hij een eigenbouw Harley, genaamd “Pleer-iezer”. Naast “Pleer-iezer” staat een verbouwde Yamaha XT500 met de naam “Brek-iezer” en verborgen onder een zeiltje staat een oude eigenbouw Harley-Norton met de naam “Softenon” (dat moest hij me even uitleggen, dat was voor mijn tijd). Voor het snelle werk in de bochten kan hij aanspraak maken op de Buell; een sport-uitvoering van Harley-Davidson. Herman vertelt dat hij van 1975 tot 1980 bij de GBTW MC heeft gezeten; “De Goorse Bier Tabak Wieven en Motor Club”. Maar de meesten in het wereldje kennen hem toch wel van de Harley-Davidson club Twente, waar hij sinds jaar en dag een gewaardeerd lid is. Herman is helemaal in z’n element als hij z’n leren motorhesje aan kan trekken.

Op z’n borst staat de afkorting D.I.L.L.I.G.A.F, en echte motorrijders weten waar dat voor staat en de lezer nu ook: ‘Does It Look Like I Give A Fuck’. Herman is altijd positief en goedlachs maar heeft een gloepense hekel aan gedram over auto’s, voetbal of politiek.

Ondanks de 40 dienst-jaren en misschien wel een verdiende rust, denkt hij er niet over om achter de Geraniums te gaan zitten. Hij wil lassen, dingen maken en repareren, monteur aan huis worden of misschien is zelfs een carrière als ZZP-er nog wel voor hem weggelegd. Volgens mij komt Herman minstens twee levens te kort om alles nog te kunnen doen wat hij in één minuut kan vertellen. “Na twee relaties, één van 25 jaar met Maja en één van 4 jaar met Karin, ben ik nu lekker vrij en doe ik wat ik wil. Ik heb nog goede contacten met ze. Ze zijn een deel van mijn leven. Net zoals alle andere dingen die je meemaakt en uiteindelijk diegene maakt die je bent.” Ons gesprek eindigt met de woorden: “Ik leef voor de vrijheid en het plezier.”

Herman Tromp. Een man naar mijn hart. Met recht een Goorse parel!

Lijkt het je ook leuk als Niels uut Goor ook eens bij jou op de koffie komt? Mail dan naar  ln.swueinsroognull@eitcader.

Niels gaat nu genieten van een welverdiende vakantie en is op 30 augustus terug met zijn column ‘Namens Niels’.