Op Paaszaterdag was het weer zover. De opening van de schoolfeestloodsen. Elk jaar weer het startschot van het begin van het Goorse School en Volksfeest.
Bouwers ontwaken uit hun winterslaap en komen uit alle hoeken, gaten en spelonken gekropen om de hamer en zaag weer ter hand te nemen. Traditiegetrouw opent de voorzitter het nieuwe seizoen met deze keer een nieuwigheid. De bedoeling is om de publiciteit te zoeken voor extra bezoekers bij de Goorse optochten. En dat is natuurlijk goed nieuws. Hoe meer kijkers in de straten hoe beter. Laten zien wat je hebt gemaakt. Mensen laten lachen. Mensen versteld doen staan. Mensen prikkelen. Mensen choqueren. Daar doen de bouwers het voor.

De meeste bouwers beginnen direct nadat de loodsen open zijn gegaan. Ze hebben tijdens de wintermaanden al vaak beraad gehad over wat het in juni moet gaan worden. Er is al eindeloos gediscussieerd over het thema en sommigen hebben zelfs een heuse “ideeëncommissie” binnen hun gelederen. De taakverdeling is doorgesproken, de bouwtekening is tip top voor elkaar, materialen zijn besteld en de dames zijn al druk bezig achter hun naaimachine. Het wagenplatform is vorig jaar juli al netjes opgeruimd, want opgeruimd staat netjes en geeft een overzichtelijk begin. Helemaal klaar voor een nieuwe episode van het Feest der Feesten.

De meeste bouwersgroepen beginnen zo, niet alle…
Al jaren doe ik mee met een leuk groepje mafkezen die ook act de présénce geven op Schoolfeest-zondag tijdens de allegorische optocht. Het is een bij elkaar geraapt zooitje. We zien elkaar alleen tijdens de bouw van de wagen en tijdens het feestweekend zelf. Op het eerste gezicht hebben we weinig raakvlakken met elkaar. Nou ja, op drie dingen na dan. 1. We zijn allemaal Goors. 2. We kunnen niks (behalve verven en papier-machéën ). 3. We hebben dorst. We zijn volgens mij ook de enige groep die een wagen kan bouwen zonder gereedschap én van afval van een ander.

Het gaat ons niet om winnen of op welke plaats we eindigen. Het gaat ons niet om de afwerking of  secuur bouwen. Het zal ons jeuken dat we bij de opstelling al aftrekpunten krijgen voor te veel decibel uit onze mega-boxen of dat we niet allemaal hetzelfde dansje in de maat uitvoeren voor de wagen. Het gaat er ons überhaupt niet om of we (aftrek)punten krijgen en hoeveel.
Het gaat ons juist om de lol en de schik van het bouwen en het meedoen aan de optocht zelf natuurlijk. De interactie met ons publiek als we langs komen. Het gejuich bij De Ster en Buddy’s (bij de laatste krijgen we standaard een goudgele rakker van de uitbater). Priceless, daar kunnen geen 100 punten tegenop. Het is met recht één van mijn mooiste dagen in het jaar.

Van het startgeld brengen we eerst onze biervoorraad op peil. Daarna blijft er doorgaans niets over, want we waren vorig jaar in de min geëindigd. Waarschijnlijk iets te enthousiast geweest met penningen kopen toen we het envelopje kregen bij de prijsuitreiking.

Meestal beginnen we met bouwen zo ergens in mei. Dat is vroeg genoeg. Bij onze eerste bijeenkomst in de loods, doen we niks. Dit omdat we eerst nog een thema moeten bedenken en het platform moeten opruimen. Daarna moeten we nog op zoek naar materiaal en gereedschap. De kwasten van vorig jaar zijn een beetje hard geworden en hier en daar liggen ook nog wel wat schroeven die we kunnen hergebruiken. “Ach, ut hoeft ok allemoal neet zo strak te ween. De leu an de kant van de stroate begriept de bedoeling wa.”
We bouwen één avond per week, anders gaat het wel heel erg veel op werk lijken en dat mag natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Om 21.00 uur is het ‘sloes’. De bouwers van De Firma hebt dös.

Namens Niels,

nog een fijne dag.