Het is ruim vier jaar geleden dat ik dit stukje optekende na de geboorte van onze dochter. Vorige maand vierden we opnieuw de geboorte van nieuw leven in onze familie. Voor de tweede keer werden we oom en tante van een prachtig meisje. Wat een trots en wat een geluk. Tijdens de verhalen van de bevalling moest ik weer denken aan het stukje wat ik jaren geleden geschreven had. Vandaag de dag raakt mij dat nog steeds. De oerkracht van een vrouw, mijn vrouw…

Ik ben sprakeloos, vol ontsteltenis en stil. Ik ben aangedaan, maar heb het vooral met haar te doen. Ik kan niets anders dan heel veel respect hebben vol bewondering. Deze woorden beschrijven volgens mij het beste hoe het was op de dag van de geboorte van onze dochter. Was het de mooiste dag van mijn leven? Nee, in de verste verte niet de mooiste dag van mijn leven. Wel was het de meest indrukwekkendste dag. De bijzonderste dag. De dag die ik nooit zal vergeten.

Hoe kan zoiets nu ook mooi zijn? Je vrouw zien lijden met zoveel pijn en emotie. Nee, dit is echt een foutje van moeder natuur, dat een nieuw leven zo ter wereld moet komen.
Dat een mensenlichaam zo veel verdragen kan had ik nooit gedacht en ook nooit voor mogelijk gehouden. Mijn meissie heeft het gedaan en daar heb ik ontzettend veel bewondering voor.

Alles om je heen wordt betrekkelijk en is ineens niet zo belangrijk meer. Het doet er allemaal niet meer zo veel toe. Ik had er alles voor willen geven en voor over gehad om ook maar een klein beetje van haar pijn weg te nemen. Als aanstaande papa sta je erbij en doe je je best met alles wat je kunt. Maar dit is echt iets wat zìj moet doen en dat maakt je machteloos en ook wel een beetje verdrietig. Jij als grote stoere man, die altijd voor haar opkomt en haar beschermt, kan ineens niet meer beschermen, helpen of haar pijn wegnemen.

Ik heb me voorgenomen dat ik nooit meer mag klagen en piepen bij pijntjes. (moet ze me na vier jaar nog wel eens aan helpen herinneren trouwens) Wat mij ooit zal mankeren zal nooit in de buurt komen van wat zij heeft moeten doorstaan. Wat een groot offer kan het zijn, wat een vrouw moet leveren om nieuw leven te schenken. Zo groot dat haar eigen leven ineens niet meer zo vanzelfsprekend is.

Angst…Ik had eigenlijk nog nooit echte angst gehad voor iets, maar nu weet ik wat dat is. Met je neus er bovenop staan en zien hoe iemand langzaam aan het wegglijden is. Alle energie te zien wegvloeien en niets kunnen doen.

En dan komt die laatste stoot met energie, de oerkracht van een vrouw! Ik geloof dat wij, mannen, niet “vrouws” genoeg zijn om dat te kunnen.

Nu, ruim vier jaar later, staat er ’s ochtens om 06.30 uur een kleine dreumes aan mijn bed. Al helemaal zelf aangekleed en haren gekamd. Papa slaapkop, kom d’r nu maar eens uit!
Ik kijk haar aan en zie diezelfde oerkracht als bij haar mama…

Namens Niels:

Nog een fijne dag…