De Goorse journalist Bert Schabbink is onderwerp van een column van Mart Smeets in de Varagids. De beroemde sportpresentator is collega van de voormalig columnist van deze site bij Studio Sport. De column gaat over de voorliefde die Bert Schabbink heeft voor de Engelse band Status Quo. De 44-jarige muziekliefhebber en gitarist bezoekt regelmatig concerten van de oude rockers en sprak daarover met Smeets aan de lunchtafel op het Mediapark in Hilversum. Voor de tekst van de column klik op ‘Meer’.

Status Quo
Column | Marts Smeets

Het was in Nice, na afloop van een etappe van Paris-Nice. Ik had net een interview met Hennie Kuiper gedaan en liep terug naar mijn hotel. Ik zag een vrij grote tent staan aan de Promenade des Anglais. Er klonk muziek vanuit de tent, er werd gerepeteerd. Ik kende het moppie en liep door. In mijn hotel zei de receptioniste dat ze ‘désolée’ was, maar dat er vanavond nogal wat geluidsoverlast zou zijn. Of ik de ramen maar dicht wilde houden.
Tien minuten later had ik een kaartje gekocht voor mijn allereerste (en ook laatste, maar dat is toeval) live-concert van Status Quo en stond ik een paar uur later tussen allerlei headbangers die ‘Rockin’ all over the world’ in het Frans- Engels meebrulden en die dikke pret hadden. Ik herinner me dat het een vrij kort concert was, dat de heren Quo zich door hun repertoire heen joegen en dat je in de kokende massa voor het podium nauwelijks adem kon halen. De ene zompige hit na de andere werd door de zaal gejaagd, Francis Rossi gooide er heel soms een grappig bedoelde, niet begrepen Franse zin doorheen en voor de rest dreunden de drie bekende akkoorden door je hoofd, je middenrif en vooral je ziel.
Godallemachtig, wat gebeurde dit allemaal in een tempo, ‘Whatever you want’ was nauwelijks tot staan gekomen of daar was ‘Again and again’ al. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik het best leuk vond. De manier waarop de volle tent ‘Down down’ had meebeleefd vond ik uniek en te gek om bij aanwezig te zijn; zelfs de volgers van Claude François en Michel Fugain gingen helemaal uit hun stekker.

Het is 2014. Ik lunch met Bert Schabbink, redacteur bij Studio Sport. Hij komt er breed voor uit groot fan van Status Quo te zijn. Het kan de aarts-Tukker niet hard genoeg: snerpende gitaren, korte nummers, ritme, bier, headbangen, nog meer bier. Mooi man. Ik vertel hem dat ik de nieuwe cd Aquostic (Stripped Bare) heb aangeschaft en dat ik een gezellig uurtje had doorgemaakt om dat hele Quo-repertoire zonder versterking aan te horen.
Hoe de heren erop zijn gekomen om de stekkers eruit te halen en hun hits in een lange zucht op redelijk zachte wijze voor ons neer te leggen, is me een raadsel.
Maar kom, ook deze mannen lopen tegen de zeventig en wilden graag laten horen dat hun jachtige leven ver weg lag. Nu, op deze cd, zorgden ze voor zeer acceptabele luistermuziek, soms zelfs heerlijk rustig en mooi gezongen.
Zoals ik ruim dertig jaar geleden nauwelijks van mezelf aannam dat ik naar een concert van de Quo ging, zo wist ik ook niet waarom ik in 2014 de nieuwe schijf zo maar kocht. Zit er in ieder mens dus een headbangende rocker die eens in de zoveel tijd heel even ‘helemaal los’ wil gaan?

Waarschijnlijk toch.

Eigenlijk vind ik ‘Caroline’ een mooi liedje en ‘Paper plane’ ook en ‘And it’s better now’ klinkt zonder versterkers heel goed en bijna lief.
Collega Bert vond het allemaal ‘flink te soft’. Als de Quo speelt, moeten de ramen uit de sponningen springen, zo luidt zijn devies. Ik riposteerde dat er heel prettige songs bij zaten en dat beaamde Bert ook wel, maar toch. Het lijkt… het lijkt…’ Even bleef hij me streng aankijken. Ik zei: ‘Het lijkt waarop?’
Hij haalde adem en zei: ‘Op die zachte muziek die jij zo vaak draaide op de radio.’
Ik moest lachen en zei: ‘Maar ik vind dit leuke muziek hoor.’ Bert keek me serieus aan. Meende ik dat? Ik knikte ter bevestiging. Nu was het goed, er was een nieuw lid bijgekomen in ‘In the Army now’, zag ik hem denken. We lunchten zonder heel veel te zeggen en hadden het ook nog over Heracles. Whatever you want.

BRON: Vara-gids