De laatste tijd heb ik het hier veel gehad over het doen waar je blij en gelukkig van wordt en dat je vooral geen aandacht en energie moet besteden aan zaken waar je geen invloed op hebt. Proberen de dingen van de positieve kant te zien, het glas is half vol en niet half leeg. Al je kracht en energie steken in dingen die je wat kunnen opleveren…
Begin van dit jaar heb ik voor mezelf besloten het over een hele andere boeg te gooien. Na een goede twintig jaar gewerkt te hebben in het onderwijs vond ik het welletjes. Ik kan er niet zo goed meer tegen. Veranderende mentaliteiten bij kinderen en vooral bij hun ouders. Veranderende mentaliteiten in de hele maatschappij die samenkomen in de smeltkroes die ‘school’ heet. De mentaliteit van ‘ik gun je alles behalve lucht en ik, ik en ik’. De mentaliteit van ‘ik heb rechten en de plichten ben ik even vergeten’. Ouders verwachten dat school hun prinsjes en prinsesjes voorzien van onderwijs en besteden voor het gemak de hele opvoeding er ook maar bij uit. ‘Curling-ouders’ die ieder plooitje glad proberen te strijken, want zoon- of dochterlief zou eens wat tegenwind ervaren. Vraag me wel eens af of dit type papa en mama ook mee gaat op sollicitatiegesprek als hun kind een jaar of vijfentwintig is.
Scholen zijn al lang geen instellingen meer waar het geven van goed onderwijs de prioriteit is maar zijn zo’n beetje complete opvoedkundige pedagogische behandelplekken geworden. Het resultaat van schandalige bezuinigingen op onderwijs over de ruggen van de meest kwetsbaarste kindjes die we hebben in dit land. Onze fijne overheid heeft dat cynisch genoeg ‘passend onderwijs’ genoemd. Nou, ik kan u vertellen…er is echt werkelijk niets passend aan! Onpasselijk word ik er soms trouwens wel van.
Meneertje Kremers gaat wat anders doen en zwaait af met een grote glimlach. Trots dat ik in al die jaren best hier en daar het verschil heb kunnen maken voor een paar jongens en meisjes. Jonge lui die nu een jaar of dertig zijn en me nog steeds ‘meneer’ noemen en me vriendelijk groeten op straat. D’r zijn er overigens ook best wel wat die net doen alsof ze me niet zien…maar ja, hoe zou dat komen? Ik reageerde enkel op hun gedrag.
In de afgelopen twintig jaar heb ik voor mooie onderwijsinstellingen mogen werken waarbij de laatste twee jaar op een prachtige groene school in Almelo. Wat is dat een geweldige organisatie met super interessant onderwijs. “Niels, kom toch terug na de zomervakantie” vraagt een collega met klem. “Meneer, ik vind het niet leuk als u weggaat” klaagt een leerling. “Niels, mooie kloot…wat maak ie noe!”, schreeuwt mijn grote vriend de conciërge. “Met wie moet ik in de pauze nu een peukie roken?” vraagt de lieve koffiedame… Ik weet het…ik ga jullie óók missen…allemaal!
En toch ga ik wat anders doen…want ik kan er niet meer zo goed tegen.
Namens Niels,
een fijne dag…