Het was voor velen een lekker lang weekend met als welkome bijkomstigheid dat het ook nog eens mooi weer was. Zo’n Hemelvaartweekend staat net zoals Oud en Nieuw bij veel mensen bol van tradities en gebruiken. Waar vroeger dauwtrappen met de jongens ook echt vroeg was, kan ik het nu ook nog wel een uurtje later redden…
Afgelopen woensdag, ergens in de middag, begint m’n telefoon berichtjes te ontvangen van dorstige heerschappen uit het Goorse. Aloh, strijdpak an Kremers, betje water um de kop, knippe vol en hier op an! Tja, en wat moet je dan? Kan de jongens er ook slecht alleen mee laten zitten. Nou en dat was in een notendop hoe mijn lange weekend eruit heeft gezien. Durf het best toe te geven, drankmisbruik pur sang. Soms moet dat een keer kunnen, volgende afspraakje is pas weer over een week of zes.
Ondanks dat er in ons Hofke meer dan genoeg te doen was Hemelvaartsdag, trok ik naar Deep’n. Dat is ook weer een beetje zo’n traditie dingetje. Midden in het centrumpje staat het ‘Huis van Janna’. Het huis van Janna is het thuishonk van de plaatselijk jeugd en alles ademt daar ‘muziek’. Een mini evenementje op donderdag. Er staat een podium, er is een bar en om het hoekje een wc-unit. Wat wil je nog meer, alles aanwezig voor een mooie tijd. Gedurende de dag treden verschillende bandjes en formaties op. Allemaal zijn het beginnende muzikanten die het maar wat mooi vinden de kans te krijgen om op de bühne te staan. Vaak heel aardig en soms ‘niet goed, wel hard’. En ach, wat is ‘niet goed’? Ik kan zelf niet eens een heldere noot krijgen uit een blokfluit. Het was gezellig en mooi duuzelig noar huus. Prima georganiseerd Janna, tot volgend jaar.
Zaterdagavond hadden we het plan met een man of zeven op de motor richting Eethen te gaan, uiteraard met als doel een feestje daar. Eethen ligt iets voorbij ’s Hertogenbosch waar het niet dat onze colonne ronkende machines net veel verder is gekomen dan Arnhem. De één na de ander zag ik uitwijken naar de vluchtstrook totdat óók mijn machine er ineens geen zin meer aan had. En daar lig je dan langs de kant van de snelweg met je kop onder de motor te bedenken waarom dat kreng er nu ineens mee stopt. Verkeer raast langs je heen. Rijkswaterstaat had ons waarschijnlijk al gespot op de camera en de matrixborden voor een maximale rijsnelheid van 70 gingen al aan.
Samen met m’n maatje sleutelden we zo’n beetje heel die motor uit elkaar om er op het laatst achter te komen dat een losgetrilde accupool het euvel was. Met trekbandjes en ducktape kun je héél veel maken, de twee attributen die iedere motorrijder bij zich heeft. Ondertussen met al dat gedoe een paar uur verspilt en afnemend vertrouwen in de techniek maar besloten met een omtrekkende beweging huiswaarts te keren. Toeristische route terug. Wat is motorrijden toch donders mooi!
Namens Niels,
een fijne dag…