Voor velen zit de Meivakantie er weer op. De afgelopen twee weken zaten bomvol met bijzondere dagen. Koningsdag, herdenken en vieren van vrijheid. Vrijheid, het grootste goed in het leven waar anderen hun leven voor hebben gegeven. Dat is waar ik aan denk als ik die twee minuten stil ben. Denken aan vaak jonge mensen die nooit meer thuis zijn gekomen…
Helden noemen wij ze en verdienen respect. Aan de andere kant is het ook heel erg krom. We hebben destijds met elkaar afgesproken dat iets dergelijks nooit meer zou mogen gebeuren. Allerlei grote militaire organisaties werden in het leven geroepen. Onder het mom van; alles maar dit nooit weer. Wrang om te zien dat er overal op de wereld verschrikkelijke brandhaarden zijn waar velen slachtoffer worden van wapengeweld en oorlog. Oorlogen waar we vaak maar weinig van mee krijgen zoals in Somalië. Drie miljoen vluchtelingen, vele en vele doden, geen overheid, geen orde en gezag maar wel heel veel wapens. Ingrediënten voor een ‘disaster’.
Aan onze EU-grenzen woedt er een bloederige strijd. Ik snap nog steeds niet zo goed wat nu eigenlijk precies de aanleiding is. Waarom zijn er altijd van die types die heel veel macht hebben en er nooit genoeg aan hebben? Altijd maar meer willen, altijd op zoek zijn naar expansie van territorium en verrijking ten koste van anderen. We zijn tenslotte toch allemaal mensen? Mensen met gevoel en kinderen. Allemaal mensen die feitelijk maar één ding willen en dat is in rust en veiligheid hun leven leven. En natuurlijk mag je altijd iets te klagen hebben, demonstreren, de boel blokkeren, vlaggen ondersteboven hangen of hier en daar burgerlijk ongehoorzaam zijn. Maar wat je nooit mag doen is een ander zijn veiligheid afpakken.
In Goor hebben we ieder jaar ook onze eigen helden. Helden die opmerkelijke dingen hebben gedaan voor ons als maatschappij. Zo opmerkelijk dat de Koning vond dat ze daar een lintje voor moesten krijgen. Mijn moeder heeft jaren geleden óók die eer gehad en draagt haar speldje op bepaalde dagen met trots. De eerste paar jaren heel erg onopvallend op haar jasje, het liefst onzichtbaar. “Ik vind wa mooi, ma dat hoeft neet iedereen te zeen, ik bun neet zo opzichtig”. En dat tekent eigenlijk precies al die mensen die datzelfde lintje hebben gekregen. Achter de schermen, in de luwte als krachtige dieselmotor altijd aan het werk. Niet op de voorgrond en snel een stap achteruit doen als er een fototoestel of camera in de buurt is. Bescheidenheid ten top. Wat mooi dat op die dag deze mensen de eer krijgen die ze toekomt. Onze eigen helden uit Goor!
Namens Niels,
een fijne dag…