Weer een nieuw jaar voor de boeg. Een fris jaar, alle tellers op nul. Hopelijk een jaar waarin we gevrijwaard blijven van Corona ellende. Een jaar waarin we dingen kunnen doen waar we blij van worden. Een fonkelnieuw jaar waar hopelijk mooie uitdagingen in het verschiet liggen…

Januari vind ik de minst mooie maand in het jaar. 1 Januari is voor mij de grootste graftakkendag bij uitstek. Brak wakker worden van alle gezellige activiteiten van de dag ervoor. En dat ze gezellig waren, voelde ik aan het bonken in mijn hoofd. Over Goor lag een mistige deken. Het was rond een uur of tien muisstil en geen mens te bekennen bij het opruimen van de overblijfselen op straat van tien uur geleden. De plek waar vuurwerk klonk, flessen champagne plopte en iedereen goede zin had. Het lag er nu troosteloos en verlaten bij. De vuurkorf smeult nog een beetje na en in de keuken lijkt het wel of er een bom ontploft is. Iedereen is nog in volle rust, mooi de tijd om die zooi op te ruimen en direct die sta-in-de-weg-boom eruit te knikkeren.

Op 2 januari gaat het al weer iets beter. Het lichaam ontgift zich stukje bij beetje en laten we in hemelsnaam maar gewoon weer aan het werk gaan, normaal eten en de komende weken geen biertjes voor deze jongen. Dat laatste is trouwens niet helemaal gelukt. Kleinigheid hou je.

Januari, de maand waar ik een hekel aan heb. Alles begint opnieuw. Maar wil ik dat eigenlijk wel? Dat alles weer opnieuw begint. Wil ik wel steeds hetzelfde plaatje jaar op jaar afspelen? Heb ik nog wel zin om datgene te doen wat iedere dag van mij verwacht wordt? En de vraag die ik me steeds vaker stel is: ‘Moét ik het eigenlijk allemaal en van wie?’.

Mijn zwager bood uitkomst. Hij is re-balancer en kon mij helpen om antwoorden te krijgen op die vragen. In een sessie van anderhalf uur wordt gezocht naar de balans. Wat wil je? Wat moet je? Wat doe je? Van denken naar voelen en uiteindelijk naar doen. Klinkt wellicht een beetje zweverig, maar het hielp me wel. Ik schrijf vaak over dat we de dingen moeten doen waar we vrolijk en blij van worden. Het leven is te kort om dingen te doen waar je niet altijd happy mee bent. Ik kwam tot de conclusie dat ik dat eigenlijk zelf helemaal niet doe, terwijl ik dacht dat het wél zo was. Ik heb er vaak over gedacht en nu zit ik in de fase van voelen. Het zit in m’n hoofd en het is sterk. De volgende stap is ‘doen’ en dat is eng, onvoorspelbaar, risicovol en ongewis. Ik moet het maar gaan zien als de grootse uitdaging in mijn leven.

Tellers op nul. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Op naar het avontuur en uitdaging. Opnieuw de balans vinden tussen moeten en willen. Ik wens iedereen een uitdagend 2023 en vooral veel balans!

Namens Niels,

een fijne dag…