Jaren geleden, in de tijd dat ‘De Zon’ nog het Sodom en Gomorra was in het weekend en je midden in de nacht een patatje tegenover deze muziektempel kon halen in een krap houten keetje. De tijd dat als je zestien werd mocht rijden op een brommer zonder rijbewijs. De tijd van kettingen aan strakke spijkerbroeken en T-shirts van Metallica en Nirvana…

Ook mocht je op die leeftijd een biertje bestellen voor toen nog één gulden vijftig. Roken deed iedereen. De waar was te verkrijgen in automaten die aan een gevel hingen op de openbare weg. We hadden nog nooit gehoord van genderneutraal, stikstof, #metoo, paarse vrijdag, roetveegpieten of andere moe-makers. Doe gewoon waar je je goed bij voelt en hou op met drammen!

In die tijd namen we verantwoordelijkheid voor onze eigen daden, verdiensten en ongelukjes. Als er iets mis ging zocht je eerst de schuld bij jezelf in plaats van direct te wijzen naar een ander. Tegenwoordig claim je 4 miljoen van een ICT bedrijf als je computersysteem gehackt is. Volgens mij ben en blijf je zelf verantwoordelijk voor je eigen shit. Staat ook altijd in de spam die je krijgt in van die blauwe envelopjes. Welkom2023 zou ik zeggen…

In die tijd noemden wij, de nu vervallen woning aan de Kerkstraat, ‘Het Pand’. ‘Het Pand’ staat op de nominatie voor sloop en volgend jaar gaat de hamer er tegenaan. Destijds had ‘Het Pand’ een markante bewoner. Het was er altijd feest en wij als jonge jongens kwamen er graag. We mochten daar sleutelen aan onze brommertjes in de woonkamer. Eitje bakken kon in de schuur en slapen was mogelijk overal waar je een slaapzak kwijt kon. Uit de koelkast kon je pakken wat je wou, als je er maar voor zorgde dat er iets nieuws voor in de plaats kwam. Het aantal gedronken biertjes moest je maar even onthouden; dat verrekenen we later wel een keer. Een muur van lege kratten bier was het gevolg. Tegenwoordig staat voor de helft Veilig Thuis al bij je op de stoep en Tactus legt de inschrijfformulieren alvast klaar.

Op een goede zaterdag was het tijd om ze op te ruimen en in te leveren bij de Appie. Die zat toen nog op de plek van de huidige Jumbo. Na een aantal keren met kruiwagen heen en weer te zijn gelopen vroegen we of we even het heftruckje mochten gebruiken. Uiteraard was dat geen probleem en pallet na pallet verdween in het emballagehok van de grootgrutter. Snel met het statiegeldbonnetje naar de kassière die moest toegeven dat ze niet zoveel geld in haar kassa-lade had. Lachend zeiden we dat ze de rekening ook kon voldoen in ‘bier’. Het heftruckje kwam weer voor de dag en deze keer gingen er volle exemplaren terug richting ‘Het Pand’.

Het Pand, binnenkort verleden tijd. Het wordt ingezaaid met bloemzaad…voor biodiversiteit. Ook weer zo’n woord waar we toen nog nooit van hadden gehoord. We noemden het toen gewoon ‘pröttel’…

Namens Niels,

een fijne dag…