Hoe hoog leg je de lat? Tegen beter weten in pushen om de HAVO te proberen? Als het dan écht niet wil kan afstromen altijd toch nog? Een afgrijselijk schouwspel is vaak het gevolg met enkel verliezers, opstandigheid en bakken ellende. Moet altijd het hoogst mogelijke eruit geperst worden of kies je voor het meest passende op dat moment?
Natuurlijk moet je jezelf altijd blijven uitdagen en je kinderen blijven motiveren om te leren maar soms kom ik extremen tegen die wat mij betreft grenzen aan de reinste kindermishandeling. Het motto voor onze mini-dame thuis is dan ook; de lat mag hoog maar je moet er nog wel overheen kunnen komen en er soms even onderdoor schieten is ook niet zo erg.
Het doet me denken aan een gesprek met een moeder en haar dochter over de keuze voor vervolgonderwijs. Het meisje zou gaan slagen met vlag en wimpel voor het Gymnasium. Ze wou heel erg graag iets in de uiterlijke verzorging. Iets met haar, make-up of nagels. Moeder reageerde als door een wesp gestoken en zei tegen haar dochter dat ze eerst maar eens een ‘echt vak’ moest gaan studeren op de universiteit. Als ze daarna nog steeds deze absurde ideeën had voor haar toekomst, had moeder er in ieder geval alles aan gedaan.
Het meisje werd steeds kleiner en kleiner en zei steeds minder en minder. Uiteindelijk checkte ze letterlijk uit en liep woedend het kantoor uit. Moeder en ik bleven alleen achter. Ze keek me vol verbazing aan en vroeg of ik dit gedrag nu begreep en wel vaker had meegemaakt? Ik antwoordde dat ik inderdaad met regelmaat ouders spreek die geen idee hebben wat ze zeggen en alle ingrediënten in de pot gooien die samen het recept vormen voor ‘disaster’.
Moeders die zichzelf waarschijnlijk mislukt vinden in hun carrière en dat projecteren op hun dochter. Vaders die al jaren hetzelfde kutwerk doen waar ze waarschijnlijk meer dan klaar mee zijn en hun zonen pushen om boven hun macht te studeren.
Gevolg zijn krantenberichten over jongeren die last hebben van stress en het niet volhouden om vijf dagen per week naar school te gaan. Uitval op school en wachtlijsten bij geestelijke hulpverlening. Ouders bewegen hemel en aarde omdat de beste zorg voor hún kind niet direct beschikbaar is. School doet niet genoeg, gemeentelijke wijkcoaches doen hun werk niet en de huisarts stelt de verkeerde diagnose.
Dit type ouders hebben op geen enkel moment in de gaten dat ze zelf de oorzaak zijn van alle ellende. Vanuit het beste willen op de meest verkeerde manier opkomen voor je kind en daarmee nóg meer druk zetten op presteren. Je moet immers beter worden in je hoofd om je studie af te maken. Je moet!
En dat terwijl het meiske gewoon in een dierenwinkel wou werken of mij als kapster ruim EUR 25,- wil laten betalen om mijn haar te knippen. Waarom? Omdat ze daar wél gelukkig van wordt.
Namens Niels,
een fijne dag…