Een verdrietig mailtje van Petra Gossink die haar emoties toont in een stukje proza over een zonnebloem waar ze een hechte band mee had…: “Dag, prachtige zonnebloem. Dank je wel voor al die keren dat ik van je mocht genieten als ik met onze hond langs je heen liep. Ik heb je van een klein sprietje mogen zien groeien tot de pracht die je geworden bent. Blijkbaar vond iemand het nodig om je, op het moment dat je stralende bloemenkrans op zijn mooist was, omver te trappen… Ik ga je missen!”