Twee jaar lang tussen niezende en snotterende blagen van een jaar of vijftien. Jongeren die zich maar moeilijk hielden aan alle maatregelen die op dat moment van kracht waren. Afstand houden? Wat is dat? Het liefst eten ze uit elkaars chipszak en lurken ze met hetzelfde gemak aan elkaars blikje stuiterballenwater. In de gangen van de school met tegenzin een mondkapje en in de kantine bij elkaar op schoot…

En om eerlijk te zijn, ik had het waarschijnlijk niet anders gedaan op die leeftijd. Isolatie is niets voor mensen. We zijn nu eenmaal sociale wezens. Twee jaar lang dacht ik dat ik immuun was, dat ik bepaalde receptoren niet had en het virus simpelweg niet kon krijgen. Als er toch iemand continu in de ‘frontlinie’ van besmettingshaarden is geweest…

Zelfs toen thuis iedereen Corona had, bij mij geen centje pijn. Natuurlijk moest ik dat even laten weten aan de hoopjes ellende op de bank, diep weggekropen onder een dekentje, door iets te brabbelen over het sterke geslacht. Onoverwinnelijk zijn en ‘stel oe neet an’. Maar zoals zo vaak had ik achteraf gezien weer een iets te grote mond. Beginnende hoofdpijn, spierpijn en niet fit. Ik gooide het in eerste instantie maar op dat nachtje doorzakken bij dat ene thuiskroegje. Met het uur werd ik beroerder tot uiteindelijk het zelftestje twee streepjes aangaf. En dán ga je best af kan ik je vertellen. Twee jaar lang grote bek en er dan als een natte vaatdoek bij hangen. Zacht hoongelach klonk vanaf de bank waar Kwik en Kwek een spelletje op de Wii aan het spelen waren. “Papa, stel oe neet zo an, oale wief”. Tja, karma.

Het zal toch niet! Twee jaar in het weekend thuis, niet kunnen werken aan de deur van de disco en nu alles open gaat moet ik me ziek melden? Het was de realiteit. Afgelopen zaterdag kon ik de schade inhalen en was het weer als vanouds druk gezellig in de mooiste discotheek van Nederland, bij ons net iets over de bult. Ondanks dat we nog steeds te maken hebben met de grootste oplichtingszaak aller tijden door je eerst te moeten laten testen voor toegang, is het bijna weer als vroeger. Met name de jeugd is lekker gemaakt met het vooruitzicht vrij toegang te hebben als de boel weer open gaat in ruil voor een prikje. Hoe ongelofelijk bedonderd kun je worden door nu eerst te moeten testen.

Een dame van achttien komt bij me lopen en vraagt waar ze muntjes kan kopen en waar de polsbandjes te krijgen zijn voor de alcoholistische versnaperingen. “Ik schaam me eigenlijk een beetje. Ik ben achttien maar dit is de eerste keer in mijn leven in een disco en ik vind het héél spannend”.

Hele volksstammen die de mooiste tijd van hun leven aan zich voorbij hebben zien trekken. Ze zijn geruisloos achttien geworden.

Je hoeft je niet te schamen meid. Ik ben blij dat je er bent, veel plezier. Je heb nog iets in te halen.

Namens Niels,

een fijne dag…