We hebben allemaal de afgelopen twee jaar een uitgesproken mening kunnen ontwikkelen over wat ons zo ontzettend uit elkaar heeft gedreven. Minder eensgezindheid en meer tegenstelling. Wantrouwen en in enkele gevallen zelfs fysiek verzet. Maar dat alles valt in het niets bij wat er zich vorige week onttrok op een goede 1800 kilometer van ons bed. En zo heel erg ver weg is dat helemaal niet; naar Barcelona telt het een kleine 1600 kilometer…
Met een brok in mijn keel kijk ik naar beelden waarbij een moeder haar kinderen weer ziet. Haar kinderen, meegenomen vanuit de Oekraïne naar Polen door een wildvreemde vrouw die ook op de vlucht was. Vader moest achterblijven om zijn land te verdedigen tegen de terreur van de Russen. Gewone mensen in colonnes op de vlucht voor geweld. Kapot geschoten flatgebouwen waar doodnormale mensen met hun kinderen wonen. Oude omaatjes die met tranen in de ogen tot de conclusie komen dat ze het op hun leeftijd wéér moeten meemaken om in oorlogstijd te moeten leven.
Een foto komt voorbij van een dappere vrouw die een machinegeweer vast heeft. Haar nagels zijn gelakt in de Oekraïense kleuren, een surrealistisch beeld. Een vader die knielt voor z’n dochtertje en in huilen uitbarst omdat hij naar het front gaat en niet weet of hij haar ooit nog terug ziet. Op de achtergrond worden molotovcocktails in elkaar geprutst om uiteindelijk als doel te dienen de opmars van Russische tanks in hún straten de vertragen. En daar gaat het luchtalarm weer. Ontredderde mensen vluchten de schuilkelder in of zoeken een veilig heenkomen in het metrostation. Anderen staan te wachten op de trein om richting het westen te gaan. Ze trekken zich niets aan van het alarm en blijven stoïcijns wachten op het perron. Ze lijken verdooft. De urgentie om daar weg te komen is blijkbaar sterker dan te schuilen. Stel je het eens voor.
In de afgelopen jaren zijn er in Nederland, en op veel andere plekken in de wereld, protestacties geweest omdat velen van mening waren dat onze ‘vrijheid’ afgepakt werd door Covid-maatregelen. Iedereen heeft recht op zijn mening en dat mag, godzijdank. Gelukkig leven wij in een betrekkelijk vrije wereld en word je niet direct opgepakt als je een bord boven je hoofd houdt met een negatieve uitlating richting de overheid. Hier voeren ze geen avondklok in omdat de raketten je om de oren vliegen.
Ik vraag mij nu ten zeerste af of al die actievoerders nu óók de straten op gaan om de afgenomen vrijheid van de Oekraïners te bevechten? Komen er nu ook protestacties tegen drang en dwang? Waar blijft de oproep aan de regeringen van EU landen in te grijpen, want ‘de vrijheid’ wordt nu toch echt geweld aangedaan? Of is die 1800 kilometer dan toch ineens heel ver van het bedje?
En steeds hoor ik dat stemmetje in mijn achterhoofd: “Opdat dit nooit weer geschied…”.
Namens Niels,
een fijne dag…