Op social media zagen we afgelopen week plaatjes voorbij komen van ene Marco B. Voorheen getalenteerd zanger en jurylid. Struinend met plastic tassen aan een karretje leek het erop alsof hij zijn werkterrein had verplaatst naar de Dam. Voor zich op de grond een pet, voor een euro doet hij z’n kunstje…

Als een kameleon onopgemerkt blijven in z’n omgeving. Een grote zonnebril en een diep voor zijn gezicht hangende pet moeten hem daarbij helpen. Aasgieren liggen op de loer en iedere stap die hij zet wordt opgemerkt. Toute Nederland viel over hem heen, net zoals bij zijn partners in crime, ranzige Ali en vieze Jeroentje.

Beide heren kozen het hazenpad naar verre oorden. Tegen zulke beschuldigingen kun je je nu eenmaal niet publiekelijk verdedigen. In Nederland ben je schuldig totdat het tegendeel bewezen wordt. Het is lastig vechten tegen miljoenen rechters en deskundigen op Facebook. We vinden er allemaal wat van. Radiostations zenden hun muziek niet meer uit. Adverteerders en sponsoren trekken zich terug. Uitgevers halen boeken uit de schappen. “War Child” herkent zich niet langer in zijn boegbeeld en neemt afstand. Jankbak Waylon probeert z’n straatje schoon te vegen en roept zo vaak hij kan: “Ich habe es nicht gewusst” en Talpa schort alle afleveringen op van The Voice wachtende een groot onderzoek. Zelfs de Minister voelde zich genoodzaakt om zich er mee te bemoeien en ontbood uber facilitator Dhr. De Mol op het Ministerie. Ja, ja, het maakt de gemoederen allemaal nogal los in den lande.

Het werd vrijdag 4 februari 2022. In Beijing gaan de Winterspelen van start. Topatleten reizen af om die fel begeerde gouden plak in de wacht te slepen. Jaren en jaren hebben ze ervoor getraind. De NOS doet van het gebeuren extra verslag en kranten staan er vol mee. Tijdens het acht uur journaal mag in plaats van Corona nu ineens Irene Schouten het spits afbijten met haar behaalde topprestatie op de 3000 meter. Voor adverteerders is het dringen geblazen om een halve minuut reclametijd te kunnen inkopen rondom de uitzendingen. Heineken, Unilever en Lotto verbinden maar al te graag hun naam én hun miljoenen aan dit evenement.

Beijing, een metropool in een land waar geen mensenrechten zijn. Waar iedereen gevolgd wordt door camera’s. Waar je niet mag zeggen wat je wil en waar naar schatting honderdduizenden Oeigoeren in concentratiekampen zitten. Het land dat een tennisspeelster laat verdwijnen omdat ze een hoge functionaris beschuldigt van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Een eng land waar ze journalisten en activisten jaren laten wegkwijnen in een ranzige cel omdat ze niets anders dan de waarheid hebben gezegd.

Advertentie-ban? Niet meer uitzenden? Klopjacht? Op het matje komen bij de Minister? Uitsluiten en geen aandacht aan geven? Sponsoren die zich hier niet mee willen associëren?

Boter op het hoofd, over de ruggen van ontelbare slachtoffers. Marco, Ali en Jeroen; wat jullie mogelijk hebben gedaan was niet oké, maar in vergelijking hiermee, is het het pikken van een koekje uit de trommel.

Namens Niels,

een fijne dag…