Er lijkt een parallelle wereld te bestaan waar alles verder gaat. Over gaat tot de orde van de dag om te vergeten wat de pijn van gisteren was. In deze schijnwereld leven en leefden de bewoners onder dikke zware stenen. Dit ontnam hun het zicht op de werkelijkheid. Het ontbreekt in de diepe gewelven aan gevoel en inlevingsvermogen…
In deze surrealistische wereld draait de carrousel van de te vergeven baantjes als een op hol geslagen windmolen. Gisteren was je Minister van Volksgezondheid en vandaag zit je met je excentrieke schoenen op de bank om Minister te zijn van het bouwen van huizen. Eergisteren was je Minister van ‘Oorlog’ en overmorgen mag je de stads-scepter zwaaien van een gemeente in de Flevopolder. Het is in deze wereld geen rariteit als je een megablunder maakt om met papieren onder je arm een collega af te serveren met een ‘functie elders’ en als beloning leider te mogen worden van diezelfde afdeling ‘Oorlog’. Nog vers in het geheugen de motie van afkeuring, iets met doodsbange Afghanen, hangend aan een opstijgend vliegtuig was het of zo…
Bij de sollicitatierondes voor het verdelen van nieuwe baantjes wordt niet gekeken of je er verstand van hebt en het kan dus ook maar zo zijn dat je de portefeuille ‘Justitie’ op je bordje krijgt, ook als je geen flauw benul hebt wat een toga is of überhaupt weet hoe een rechtbank er van binnen uit ziet. Was je vorige week nog Minister van Landbouw, mag je je nu gaan buigen over het bestrijden van armoede.
In deze ‘fucked up’ wereld kun je met droge ogen het besluit nemen opnieuw veel meer aardgas uit de grond te pompen uit dat toch maar achtergebleven gebied dat we Groningen noemen. Dat daar mensen wonen die je schandelijk in een urenlange rij laat staan om tienduizend euro op te halen voor het herstel van hun woningen, laat je natuurlijk uiterst koud. Je moet het zakelijk bekijken en als de handel daar leeg is, steken we dat stuk land af om terug te geven aan de zee. We hebben helemaal niets met mensen.
Ze worden bang van een ten einde raad zijnde protestant die met een brandend fakkeltje voor hun huis staat. Ze vinden dit intimiderend en ’thuis’ komen bij een minister gaat echt een brug te ver. Het gezin heeft er immers niets mee te maken. Dezelfde clan stuurt dagelijks gehersenspoelde handhavers langs de deuren bij kappers, horecaondernemers en andere mensen die wel willen maar niet kúnnen werken. Dit vinden de ‘onder-de-steen-woners’ geen intimidatie maar handhaven van de wet in naam van de gezondheid.
De aanvoerder van het hele spul bekijkt het met een helicopterview vanuit een hoog torentje. Hij zit daar al heel erg lang. Deze hele enge oom is de grootste jokkebrok aller tijden, maar komt er al jaren mee weg. Hij is een goede leermeester voor alle marionetten aan zijn touwtjes.
Weet u hoe hij het allemaal noemt? ‘Nieuwe bestuurscultuur’.
Namens Niels,
Een fijne dag…