Afgelopen vrijdag was het dan zover. De laatste telg uit de familie stapte in het huwelijksbootje. Mijn broertje, helft van een tweeling met mijn zus, trouwde met zijn lief. Een huwelijksvoltrekking met bijbehorend feest dat niet standaard was. In plaats van enkel maagdelijk wit was het ‘black and white’ wat de klok sloeg…

Stipt kwart voor drie rijden ronkende motoren met mannen in zwart voorgereden om de bruid thuis op te halen. Even later rijdt een parelmoer witte Kever limo voor. De bruid had alles van te voren geregeld middels een strakke planning. Maar ja, je kunt alles nog zo goed plannen, sommige dingen heb je nu eenmaal niet in de hand bleek later.

De motoren vormden de begeleidings-stoet naar de feestlocatie met de bruidegom op zijn ‘special paint’-motor voorop. Iedereen klaar? Opstijgen, helm op, bruid in de auto en gaan. En zoals zo vaak met eigenbouw motoren wil de techniek je nog wel eens tegen werken. Snel afstappen om de motor van de bruidegom aan te drukken. Kleinigheid kuj hebb’n.

Ter hoogte van De Stoevelaar komt een motorrijder vanuit de stoet met macht tien naar voren rijden. Hij kijkt mij aan alsof hij net water heeft zien branden. Met paniekerige handgebaren maant hij ons te stoppen. Wat is er toch aan de hand man, rust zal je redden. “D’r is er één onderuit gegaan op de kruising bij de Avia”. Tuurlijk, we rijden verdomme half Europa rond met elkaar, nooit wat aan de hand en uitgerekend nu moet zoiets gebeuren?

Even snel terug rijden om te kijken wat er aan de hand is. Ik zie van een afstandje de jongens brokstukken van de weg halen. Da’s nie goed… Aan de kant van de weg ligt een hoopje blik, plastic en verwrongen metaal wat eerder doorging voor motor. Gevalletje afgeschreven. Een paar meter verder zie ik mijn maatje, de bestuurder, pijnlijk rond hinkelen. Geschrokken kan hij alleen uitbrengen dat het hem “iets mis e goan” was. Nou, het understatement van het jaar. Gelukkig op wat bulten en schrammen na kon hij bij iemand anders achterop, want de gasten wachten op de trouwlocatie.

Een beetje beduusd, ietwat geschrokken en natuurlijk veel te laat, komen we aan waar de gasten al buiten staan te wachten. “Waarom zijn jullie zo laat?” Dat is een verhaal voor morgen was mijn korte antwoord. Het is nu feest, mijn broer en z’n meisje gaan trouwen.

En wat een prachtig feest zou het worden die middag en avond. De gevallen motorrijder propten we vol met paracetamolletjes en Bacardi cola’s. Prima mix, want hij begon zowaar alweer een beetje te lachen. Niet te hard, want dat deed pijn. De deuntjes uit de speakers van de DJ wisselden zich af van hardrock tot schlager en van hip-hop tot disco.

We vierden met elkaar het leven zoals het leven zou moeten zijn en hoe wij het graag willen leven. In vrijheid, op onze eigen manier, zoals je bent en met wie je wil.

Namens Niels,

een fijne dag…