Twee frikandel’n, rauw!
Wat veur’n pil’n mot ie hem’n dan? Wat mankeert oe! Zo’n jongen kearl en dan a an de medicatie? Voordat ik een antwoord kon geven was hij alweer in gesprek met een ander. Een mooie blonde kwam binnengelopen, druk kijkend op haar telefoon. “Kiek mar veur oe, jonge dame, veur dajt weet kuj hier de trappe op noar’n dokter en dan buj nog wieter van thoes. Zol trouwens ook zunde ween van dat mooie bekkie”…
Op het beeldscherm verscheen nummertje 612 aan balie 2. “Joooaaaa, BINGO…hak altied ma zo völle geluk. Jongeman, ie mag wa veur mie heur, ik zitte hier good, misse alleen nun koffieautomaat. Van de Jumbo en de Appie kunt ze hier nog wat van leer’n”. “Hej deerntje”, riep hij de mevrouw achter de balie toe, die nog druk bezig was met een andere klant. “Noe verdeent jullie zo donders völle geld met den pruttel waj hier verkoopt, ma een kop koffie kan d’r neet of? En doar de bie het is ok nog oplichting ook, want alle leu goat dood”. “Meneer”, klonk het voorzichtig van achter de balie. “Kunt u misschien een beetje uw stem verlagen? Er zijn hier andere mensen die uw volume wellicht niet zo prettig vinden”. “Oohh, neemt u het mij niet kwalijk jonge dame, ik wist niet dat we hier bij
De Stoevelaar zaten”, klonk het in zijn beste algemeen beschaafd Nederlands. Zachtjes in zichzelf hoorde ik hem mompelen: “Ma doar kriej tenminste wa koffie”.
Cor Werksma, een bijzondere en markante Gorenaar is van ons heen gegaan. Vanaf nu galmt “Schoolfeest in de hemel” ook voor hem door de helse tente. Hij komt in het rijtje waar ik dan altijd even aan moet denken. Waar ik even bij stil sta en soms de brok in mijn keel moet wegspoelen met een grote slok uit één van de drie of vier bekers in mijn hand.
Er waren tijden dat wij, als jonge jongentjes, een beetje bang waren voor Corrie. In de tijd dat Peter Ophuis nog dienst deed achter het frituur was Cor vaste stamgast van het terrasje. Hij had twee kleine zwarte hondjes bij zich. Eén aan de lijn en de andere mocht los. “Meneer, waarom is die vast en die los”? “Den één vret oe op ak um los loat en den ander’n is nen groot’n döl”. Met twee grote passen stond Cor aan het afhaalraampje. “Peter! Ik morre twee frikandell’n hem. Rauw, veur miene heune. Ik betale ma de helfte, want ie hooft ze neet te frituur’n”. Cor, zo werkt dat niet, antwoordde Peter. “Ohh nee, werkt dat neet zo? Weej dat wa zeker…”
We hebben het niet afgewacht en reden snel weg op onze crossfietsjes met klepperkaartjes tussen de spaken. Jongs, riep hij ons na…dat van dat opvrett’n en mien hond was ma een geintje heur!
Cor, een held, recht door zee, aanwezig en vooral luid. Een man van toegankelijkheid en oprechte interesse voor zijn medemens. Rust in vrede grote man.
Namen Niels,
een fijne dag…