Er waren eens twee kneuterige padvinders die op avontuur gingen en het compleet verprutsten. De ene heette Akela Jorritsma en de andere Kenau Ollongren. Die laatste wist niet dat het enge bos geen plek was voor korte rokjes en hoge laarzen. Met hun blunderingen maakten ze aan het Nederlandse publiek duidelijk wat CDA luis in de pels, Pieter Omtzigt, nu precies bedoelde met macht en tegenmacht…

Wat ik mij uit een grijs verleden nog goed kan herinneren tijdens mijn opleiding is de ‘clean-desk’-procedure. Ik hoor onze lector, in het dagelijks leven rechter, nog bulderen als we stukken op ons bureau lieten liggen over dummy-zaken waar we aan moesten werken. “Reken er op dat dat zich een keer tegen je keert”, waarschuwde hij.

Sinds die tijd zit deze procedure als een soort tweede natuur in mij. Het is een automatisme geworden. Soms zelfs zo sterk dat ik de boel niet meer terug kan vinden. Je zou denken dat zulke dingen óók vanzelfsprekend zouden zijn voor een minister van binnenlandse zaken. Dat ging dus even helemaal mis. Vaseline Rutten was er als de kippen bij om direct aan te geven dat er geen debat over zou komen en er werden dezelfde dag twee nieuwe jaknikkers aangenomen om het klusje te klaren. Alsof er niets gebeurt was. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er geprobeerd is af te komen van een Kamerlid die alleen zelf al goed was voor vijf zetels aan voorkeurstemmen. Dat het de gewoonste zaak is dat er voor ‘lastige’ volksvertegenwoordigers een ‘functie elders’ geregeld moet worden. Rita Verdonk zou er een déjà vu in gezien hebben, stel ik me zo voor. Was geloof ik ook een akkefietje met Rutte.

De week vorderde en tot diep in de nacht ging het bakkeleien door over wat er nu wél en niet gezegd is en vooral of er wél of niet gelogen was. Ik denk dat in menig rechtszaal een rechter er de helft van de tijd voor nodig heeft om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het zaakje stinkt aan alle kanten, het omgeven is van de ‘riek van de misdaad’ en dat er mensen liegen alsof het gedrukt staat. Voordat ik er erg in had was het een uur of drie in de nacht. Onze jokkebrok heeft het wéér overleeft, weliswaar met een flinke duw, maar overleeft.

De politiek wil een afspiegeling zijn van de ‘gewone’ Nederlander. Diversiteit in de Kamer, mensen van kleur, transgenders en verschillende geaardheden. Eigenlijk heel gewoon maar blijkbaar toch heel bijzonder.
Ik zou voor willen stellen om ook gevolgen van miskleunen hetzelfde te behandelen als in het ‘gewone’ leven van de ‘gewone’ Nederlanders. Lieg en bedrieg je, vertel je niet de hele waarheid, speel je smerige spelletjes en blijf je dat vol houden…uren lang?

We spreken dan af dat we je uitkotsen met de garantie op nooit een baan weer met een publieke taak. Tegen zulke mensen moet onze rechtstaat en maatschappij namelijk beschermd worden…

Namens Niels,

een fijne dag…