De voorjaarsvakantie is voorbij en daarmee komt eindelijk ook deels een einde aan de digitale ophokking van tienduizenden middelbare scholieren. Ik kan je niet vertellen hoe fijn het is de thuiswerk-computer weer op te bergen naar een wat minder prominente plek in de woonkamer. We kunnen weer beginnen met contact maken, sociaal welbevinden monitoren en onze jonge jeugd weer iets gaan leren…
Het voelt een beetje als van een duikplank springen en niet weten hoe diep en hoe koud het water is. Hoe hebben ze zich allemaal gehouden de laatste paar maanden? Hoe zitten ze er bij? Tegen welke problemen zijn ze aangelopen? Hoe is het met dat meisje uit de tweede klas waarbij de thuissituatie vóór de lockdown al niet al te best was? Hoe gaat het met die leerling uit 4-Havo die mij de afgelopen maanden bijna wekelijks berichtjes heeft gestuurd waar ik eerlijk gezegd een paar nachtjes slecht van heb geslapen?
Wat sta ik te popelen om ze te zien, om weer zonder een camera contact te maken. Lichaamstaal te zien die zoveel meer zegt dan woorden. Mimiek, emotie en humor die via videoverbindingen vele malen platter zijn. Mijn ‘mensenwerk’ weer kunnen uitvoeren op de manier hoe ik dat het liefst doe en eigenlijk ook niet anders kan. Moeilijke gesprekken, serieuze zaken, als het ergens om gaat en ‘peptalks’ gaan nu eenmaal niet zo goed op afstand.
Mijn vreugde om weer lekker aan de slag te kunnen wordt overschaduwd door zorg. Niets gaat vanzelf goed en alles gaan vanzelf fout. Iets waar je jaren mee bezig bent geweest om op te bouwen kan in een paar maanden compleet verwoest zijn. Hetzelfde als een paar weken geen water geven aan je planten. Constante aandacht en zorg is het belangrijkste ingrediënt voor succes.
Voordat we weer op het punt zitten van vóór de schoolsluiting zullen we waarschijnlijk eerst heel erg veel puin moeten gaan ruimen. Schade herstellen die is opgelopen in de laatste periode en dan heb ik het niet over leerachterstanden. Want laten we eerlijk zijn, hoe kun je nu in vredesnaam ‘leerachterstand’ hebben als je nog zo jong bent? Niemand heeft achterstand. We hebben gewoon een beetje tijd nodig om het te repareren.
Gisteren zijn we begonnen. Tas opgezocht, boterhammetjes gesmeerd en appeltje erbij. Inlogcodes voor de werkcomputer geüpdatet en de nette kleren maar weer eens voor de dag gehaald. In joggingbroek en slobbertrui op school komen is ook weer zoiets.
Yes! We zijn back in business, God zegene de greep…
Namens Niels
een fijne dag…