Burgemeester Nauta heeft vanochtend op Hofstreek FM haar jaarlijkse Kerst-toespraak gehouden. Daarin ging het vooral over de kwetsbaarheid van mensen die duidelijk is geworden in het afgelopen jaar toen het Corona-virus om zich heen greep. Een jaar dat volgens haar hoopvol begon maar uitzichtloos lijkt te eindigen. Lees de hele Kerst-toespraak hieronder.

Het wordt donker om ons heen. De kortste dag dient zich aan en de mist lijkt steeds dichter. We versieren onze huizen vroeg dit jaar. Extra veel licht in de kerstboom en extra veel glitter dat dit licht weerkaatst. Juist in dit jaar dat zo hoopvol begon en zo uitzichtloos lijkt te eindigen.

De kwetsbaarheid van mensen werd duidelijk door een virus dat ons wereldwijd in zijn greep kreeg. Die kwetsbaarheid hadden we al heel lang niet meer gevoeld of kenden we zelfs helemaal niet. Alleen onze grootouders weten nog wat het was om ineens niet meer te leven zoals iedereen gewend was. Zij weten nog dat het niet vanzelfsprekend is om zomaar te mogen staan en gaan. Hoe het voelde om jong te zijn maar niet meer te mogen dansen en zoenen. Hoe het is om een voortdurende dreiging te voelen.

Een onzichtbaar virus dat alleen tastbaar wordt als we kijken naar de beelden uit de ziekenhuizen, uit de verpleeghuizen en de vermoeide gezichten van de mensen in de zorg. Als we horen over een buurvrouw die ziek is geworden of een vader in quarantaine. Of als we zelf ziek worden of ons kind of een andere dierbare. Maar voor veel mensen zijn de aantallen die zij dagelijks zien en horen op het journaal abstract. Het zijn getallen zonder gezicht en zonder gevoel.

We waren wel geschrokken want het was allemaal onbekend. Als we maar goed voor onszelf en voor elkaar zouden zorgen, dan konden we het tij wel keren. Zelfs als we thuis moesten werken met de kinderen om ons heen, zelfs als we niet op vakantie konden zoals we waren gewend, zelfs als we onze ouders niet meer mochten knuffelen of bezoeken, zelfs dan konden we het tij nog keren. We keken immers naar elkaar om, we klapten voor de mensen in de zorg, we steunden onze ondernemers en we deden ons best.

Maar de tweede golf overspoelde ons en het virus kreeg een steeds duidelijker gezicht. We moesten beter ons best doen, maar dat werd tegelijk steeds moeilijker. Want waren die vrijheidsbeperkende middelen niet erger dan de kwaal? Waarom zouden we niet wat meer mogen en doen? En was het wel een pandemie? En we hadden toch recht op onze vrijheden?

Het lijkt wel of het aarzelende licht van de lente, het uitbundige licht van de zomer en het groeiende donker van de herfst en winter onze stemming over het virus volgt. Optimisme over het samen verslaan maakte plaats voor opstandigheid en somberte. Het gevoel van saamhorigheid wordt gevolgd door het gevoel van ieder voor zichzelf.

Overschreeuwen we daarmee onze kwetsbaarheid? Want dat we kwetsbaar zijn, blijkt elke dag. Door de pandemie die ons in zijn greep houdt, door de vervuiling van onze aarde die zijn tol eist, door het eindeloze gevoel van maakbaarheid en door ons heilige geloof in wereldwijde digitalisering.

Overschreeuwen we onze eigen kwetsbaarheid? Deze dagen vieren wij de geboorte van Jezus. Een vader en moeder op zoek naar een veilige plek om hun kindje te kunnen verwelkomen. Na een lange tocht gevonden in een warme stal. Eenvoudig en voldoende. Een kwetsbaar ouderpaar. Een kwetsbaar kind. Samen met herders en met de koningen wordt het kind ontvangen. Is er warmte en verwelkomen de ouders hun kind en hun gasten. Het is een donkere nacht en toch schijnt er een helder licht. Er is niets en toch is er voldoende.

Een eeuwenoud verhaal. Een verhaal dat meer dan ooit verteld moet worden en meer dan ooit gehoord en begrepen moet worden. Niets is meer kwetsbaar dan een pasgeboren kind. De afgelopen periode zijn wij geconfronteerd met onze eigen kwetsbaarheid. Sommigen voelden die direct en intens, anderen voelden dat niet en waanden zich onkwetsbaar.
Een eeuwenoud verhaal dat niet alleen verteld over de kwetsbaarheid van mensen, maar ook hoe wij samen een beweging van hoop kunnen vormen.

Soms moeten we even buiten onze eigen wereld kijken om te kunnen zien welke immense kracht een beweging van hoop kan veroorzaken. Als we kijken naar de Mamas in Zuid Afrika als we kijken naar mensen die niet vanzelfsprekend kunnen meedoen met onze samenleving.

Eindigt dit jaar uitzichtloos? Zijn er geen lichtpuntjes te zien? Zullen we nooit meer die onbezorgdheid voelen?

Laten we luisteren naar dat eeuwenoude verhaal. Laten we kijken naar de steeds herhalende seizoenen. Laten we onze kwetsbaarheid voelen.
Pas als we dat kunnen doen, dan vormen wij samen die beweging van hoop. Dan zorgen we zelf en samen voor onze ouders, kinderen, vrienden, buren en al diegenen die ons nodig hebben en die wij zo nodig hebben. Dan zijn we allemaal lichtpuntjes in een eindeloze en krachtige keten van licht. Stuk voor stuk kwetsbaar en samen zo sterk.

Laten we luisteren naar het eeuwenoude verhaal en laten we samen die keten van licht vormen. Een beweging van hoop.

Ik wens u Zalig Kerstfeest en een gezegend nieuwjaar.