Op het moment van schrijven zit ik in onze lichte uitgebouwde serre. De plek waar ik het afgelopen jaar veel uurtjes heb doorgebracht. Een beetje te veel uurtjes als het aan mij ligt. Door de raampartij kijk uit op onze tuin met cosy ingerichte blokhut. Een Douglas-houten onderkomen compleet met een warme houtkachel, fijne leren gemak fauteuils met berenvelletjes en een zelf gefabriceerde primitieve buitenkeuken. Choco en een blik knakworsten zijn al snel een keer warm te krijgen…

Het bankje waarop ik zit begint enge mate van slijtage te vertonen. In mijn kladblok ben ik toe aan de laatste lege velletjes. Ik schrijf mijn spinsels altijd eerst ouderwets op papier, dat streept en klad zo lekker weg. Later komt het op ‘digitaal papier’. Het batterijtje van de muis en het toetsenbord heb ik dit jaar al meerdere keren moeten vervangen. Dat thuis werken vind ik maar niets.

Het was een jaar waar ik met weinig vreugde op terug kijk. Vele uren en dagen verstoken moeten zijn van collega’s en mijn boefjes op mijn werk op school en aan ‘mijn’ deur bij de disco. Zo af en toe kan ik die boefjes wel achter het behang plakken, maar het zijn wel ‘mijn’ boefjes waar ik het voor doe en waar mijn ziel en zaligheid in verscholen zit.

Ik merk dat óók zij het moeilijk hebben. Het niet kunnen doen wat hoort bij een jong volwassene. Lekker chillen met vrienden, naar feestjes gaan, zomervakantie met de kameraden naar een bierovergoten paradijs en niet op zaterdag even uit je pannetje kunnen gaan bij Dieka. Niets van dat alles.

In plaats daarvan zitten ze, net als meneer Kremers, alleen in hun serre online te werken met Teams, video bellen, whatsapp of via VPN-verbinding proberen zo goed en zo kwaad mogelijk bij te blijven. Wat had ik ze toch graag een ander puberjaar toegewenst.

Traditie is het om met Kerst en Oud en Nieuw een positieve boodschap te brengen. Je wenst iedereen datgene wat ze jou toewensen. Ik zou wensen dat iedereen volgend jaar weer mensen kan ontvangen voor een gezellige avond in de ingerichte blokhut. Dat de glazen klinken en dat de Twentse gastvrijheid weer verrijst. Dat de computer afgestoft moet worden alvorens je erop wil werken.

Dat we weer blije gezichten zien aan de deur van de mooiste uitgaansgelegenheid van Nederland bij onze buren in Markelo. Dat we elkaar weer een hand mogen geven en dat we weer een arm om een ‘boefje’ mogen slaan omdat hij het even moeilijk heeft. Dat we elkaar weer écht ontmoeten en elkaar weer zien, letterlijk en figuurlijk.

Dat we niet aangespoord worden elkaar te verraden omdat we vuurwerk afsteken of met een paar teveel samen zijn. Dat we weer vrij zijn.
Dat is wat ik voor iedereen wens.

In het nieuwe jaar ben ik terug. Nu eerst de Kerstvakantie, maar of dat genieten wordt?

Namens Niels een fijne dag,

en bock um d’r op in 2021…