Naast mijn doordeweekse job werk ik in het weekend óók als horecaportier bij Neerlands mooiste discotheek. Afgelopen week stond er een stukje in de Tubantia met de vraag als kop : “Wat dooft er eerder in de disco, het licht of het virus”? Wat mij betreft is het antwoord daar heel simpel op…

Sinds maart zitten we als medewerkers van uitgaansgelegenheden op de zaterdag thuis. We zijn dat helemaal niet gewend om op zaterdagavond met de beentjes omhoog naast moeders op de bank te ploffen. Al 20 jaar weet mijn thuisfront niet anders dan dat ik rond half tien m’n beveiligingskloffie aantrek en verdwijn in de holst van de nacht om zondagochtend bij het kraaien van de haan weer thuis te komen.

Op zich best een keer fijn om op zaterdagavond thuis te zijn, maar ik voel me wel een beetje een vreemde eend in de bijt. M’n dochter en betere helft hebben zo hun eigen rituelen op de zaterdagavond waar absoluut niet van afgeweken wordt…ook niet als papa nu toevallig thuis is.

Dus meneertje Kremers zit de hele avond mee te koekeloeren naar verschrikkelijke en tenenkrommende programma’s als ‘Holland’s Got Talent’, ‘So You Wannabe A Popstar’ en weet ik wat niet meer voor een pulp. Je zou d´r van aan de drank raken. En om nu iedere zaterdag een bezoek te brengen aan mijn vriend, gehuisvest aan het begin van het centrum, scoor ik ook bepaald geen punten mee.

Twee weken geleden kreeg ik een berichtje of ik zin had om weer eens te komen werken aan de deur. Er werd een akoestisch dialect concert georganiseerd. Helemaal corona-proof, allemaal zitten aan tafels en op anderhalve meter. Natuurlijk hoefde ik daar geen seconde over na te denken.

Afgelopen zondag was het zover. Ik moest eerst nog even weer zoeken naar al m’n spullen die diep onder in de kast waren geraakt. En daar stonden we dan, op mijn oude en vertrouwde plek voor al 20 jaar. De bezoekers kwamen binnen en het deed me denken aan een kudde koeien die in de lente voor het eerst naar buiten mogen. Het publiek was uitgelaten, vrolijk, goed gemutst en vooral dorstig. Mooi dat het zo kon, we zijn geen dieren die je opgehokt kunt houden. Wat fijn dat jullie er zijn!

Rond de klok van elf klonk het laatste hitje uit de boxen, het barmeisje vulde het laatste glas, ik wenste de laatste bezoeker een veilige reis naar huis en onze light-jockey, alias knipperkoning, drukte de schuifjes naar beneden en doofde het licht…en niets of niemand anders.

Namens Niels,
Een fijne dag…