Een bijzondere gewaarwording was het. Het laatste volle weekend van juni zonder Schoolfeest. Met weemoed reed ik afgelopen weekend langs de weide. Waar in plaats van het heiligdom der gerstenat nu een oase van rust heerste. Geen oorverdovende zware beats van kermisattracties, geen indringende mengelmoes van geuren van oliebollen en vette hap. Geen fotograaf te bekennen die iedereen bij binnenkomst vast wil leggen op de gevoelige plaat. Man, wat heb ik ons jaarlijkse feestje gemist.
Maar wat heb ik nu eigenlijk precies gemist? In tegenstelling tot vorige jaren, stond ik ’s ochtends al om 07.00 uur weer naast m’n bed. Helemaal geen kater en wonderlijk genoeg geen hoofdpijn. Niet wakker geworden met plakkerige, naar oud bier ruikende handen. Geen vlekken van mosterd van kroketburgers te bekennen op m’n shirt in de wasmand.
Een snelle blik op internetbankieren leert dat er geen aanslag plaats heeft gevonden op mijn bankrekening. Ik hoef niet na te denken waar ik toch mijn fiets heb gelaten. Op vrijdagochtend, na normaal een totaal uit de klauwen gelopen Goorse avond, hoefde ik me geen zorgen te maken of ik het kon opbrengen om me weer op te peppen voor de tweede en derde etappe later die dag. Ik had zelfs nog penningen over in mijn kistje waar de koperen dukaten geduldig het jaar door liggen te wachten om ingezet te worden.
Geen last van blaren en stalpoten van het hangen aan het schap. Dit jaar ook geen schorre stem van waar we goed in zijn; dom drammen. Het hele weekend geen gemakkelijke hap in huis wat snel te bereiden is in de magnetron. Geen snel praatje met de ‘Hennen’ van de ‘Vreterieje’ en het niet doorgaan van mijn bardienstje op de zaterdagavond, tappunt 1, was een groot gemis. Ook het altijd gezellige ‘nadrammen’ in het speciale vrijwilligersgedeelte na de dienst, helaas.
Geen hysterisch kind in huis waarvan de kermisbonnen in de zak branden. Geen gevoel van voorpret over wat we gaan uitvreten tijdens de allegorische optocht op de zondag met mijn wagenbouwgroepje. Geen commentaar van mijn betere helft die zegt dat het vanavond wel een beetje minder kan. Geen praatje met de taxichauffeur die ervoor zorgt dat ik voor twee muntjes weer veilig thuis kom. Helemaal geen kotsneigingen gehad van de lucht bij het binnenstrompelen van de piskelder. Geen voorzitter van het Schoolfeest die mij steevast begroet met de woorden: “Zo, waj d’r ok a wier”?
Ja, ik heb het oprecht gemist. Gelukkig was er wél de gelegenheid om bier te drinken en kut te roepen bij mijn altijd gezellige stamkroegje…het verzacht de pijn…een beetje…
Namens Niels een mooie zomer gewenst. Blijf gezond en graag tot het volgende seizoen.