Wat saai is het eigenlijk als alles om je heen tot stilstand komt. Veel dingen die het leven een stukje leuker maken zijn gesloten en dat contact vermijden met andere mensen is niet zo mijn ding. Ik hou van een beetje reuring om me heen en mijn werk in het weekend als horecaportier zie ik meer als een hobby dan als werk. Maar ook ik zat zaterdagavond voor de verandering thuis op de bank met de beentjes omhoog. Er gaat een wereld voor je open als je al jaren niet meer op zaterdagavond vrij thuis bent geweest. Wat een ongelofelijke hersendodende troep is er bijvoorbeeld op televisie.

Het begon om half negen met de finale uitzending van “Wie is de Mol”. Allemachtig, waar gaat dit in vredesnaam over? Wat een flauwekul. Vervolgens moest ik kijken naar allerlei zing-wedstrijdjes van kinderen waar ouders achter een glazen wand hysterisch lopen te doen en hun kinderen wijs maken dat ze later echt alles kunnen worden wat ze willen, zelfs een wereldberoemde popster.

Ik bekijk dat alles met een schuin oog, half in de krant en half op televisie. Ik hoor Marco Borsato en Anouk, de deskundige juryleden, zeggen dat een klein opdondertje van 11 jaar ontzettend veel potentie heeft om later een hele grote te worden. Wat doe je zo’n kindje aan denk ik dan. Kreeg een beetje hetzelfde jeukgevoel als bij de jury van de allegorische optocht eind juni.

Maar goed, we worden opgehokt en het leven staat nagenoeg stil. Mensen reageren compleet idioot door supermarkten leeg te kopen alsof armageddon nabij is. Scholen mochten eerst niet sluiten omdat dan ouders ook thuis moeten blijven bij hun kinderen. En dat kon natuurlijk niet want die ouders werken namelijk allemaal bij de politie, bij een ziekenhuis, de thuiszorg, brandweer of hebben andere dienstverlenende beroepen die wie nu echt niet kunnen missen.

Keer op keer werd de waardering uitgesproken voor ziekenhuis personeel. Weet u nog? Datzelfde personeel moest een paar maanden geleden overgaan tot actie en staking omdat ze zwaar onderbetaald worden en de werkdruk immens was. Scholen moesten open blijven omdat ze een onschatbare waarde hebben. Als ze dicht moeten is de maatschappelijk impact niet te overzien. Weet u nog? Schoolpersoneel wat al meer dan een jaar strijdt voor een beter salaris en werkdrukvermindering? Wat werden deze mensen toch goed gehoord en gewaardeerd voor de uitbraak van het Coronavirus…not!

En wie zorgt er eigenlijk voor de producten in de winkels waar ze elkaar nu bijna de harses voor inslaan? Boeren. Weet u nog? Die mensen die keer op keer het Malieveld bezetten en in colonnes over de snelweg naar Den Haag trokken. De burgers waar de overheid het leger zelfs nog tegen in heeft gezet.

Al die mensen, die toen niets gegund werd, die moesten vechten voor hun bestaan…die hebben we nu blijkbaar ineens heel erg hard nodig. Cruciale beroepsgroepen heten ze nu. Hopelijk wordt daar bij de volgende CAO onderhandeling of onnozel stikstof-besluit eens aan teruggedacht…

Namens Niels,

een fijne dag…