Wat een boffers zijn het. De nieuwe ingeschreven Gorenaren van ná 1 september 2020. Ze worden uitgenodigd door het welkomstcomité van de gemeente. Het opperhoofd kon een gaatje vinden in haar agenda die vol stond met theekransjes van 50-jarig getrouwden en kranige knarren die de respectabele leeftijd van 100 jaar hebben bereikt. Bijzonder fijn dat de wethouders zich los konden maken van dingen bedenken die niemand wil en ook act de présence kunnen geven…
Stank voor Ank en de zaag onder de stoel van Kaag. De rij met afdruipende bewindslieden lijkt oneindig te worden. Ze gunnen elkaar alles, behalve lucht. Waar Koning Willy jaarlijks oproept tot verdraagzaamheid en bazelt over de participatiemaatschappij, vechten ze elkaar de tent uit in het episch centrum van de macht, of chaos zo je wil…
Al zo’n anderhalf jaar zitten mijn collega’s en ik in het weekend op de bank met de beetjes omhoog. Waar eerder de zaterdag overdag in het teken stond van een beetje kalm aan doen want “ik moet vannacht nog werken in de disco”, doven nu de lampjes zo rond een uurtje of elf ’s avonds in casa Kremers. Af en toe is er nog wel eens een drankje bij een gastvrije eindredacteur die ook wel van een beetje gezelligheid houdt, maar voor de rest is het maar een stille aangelegenheid die weekenden…
Twee frikandel’n, rauw!
Wat veur’n pil’n mot ie hem’n dan? Wat mankeert oe! Zo’n jongen kearl en dan a an de medicatie? Voordat ik een antwoord kon geven was hij alweer in gesprek met een ander. Een mooie blonde kwam binnengelopen, druk kijkend op haar telefoon. “Kiek mar veur oe, jonge dame, veur dajt weet kuj hier de trappe op noar’n dokter en dan buj nog wieter van thoes. Zol trouwens ook zunde ween van dat mooie bekkie”…
Van de week zat ik met buikpijn voor de televisie. Beelden van wanhopige mensen die zich vastklemden aan een opstijgend militair vliegtuig. Hangend aan een vleugel, wetende dat je dat nooit gaat overleven. En dat allemaal met één doel; dáár wegkomen. Hoe ontzettend bang en wanhopig moet je dan zijn?
Ik dagdroomde nogal eens over wat ik altijd nog eens zou willen doen. Deze ‘kort-sluitinkjes’ komen bij mij meestal voor in een periode waarin je alle tijd van de wereld hebt om er over na te denken en er over te fantaseren. Als ik straks weer mag beginnen op m’n werk ga ik het allemaal héél anders doen…
Waar worden we zo langzaam aan in gerommeld? Verandering komt in kleine stapjes. Telkens een klein beetje erbij zodat mensen het niet echt in de gaten hebben wat er werkelijk aan de hand is. Op die manier bereik je groepsgewenning zonder al te veel ’tegensputtering’. Eerst een probleem creëren, flinke noodtoestand laten ontstaan en vervolgens met een oplossing komen. Iedereen die niet meewerkt wordt uitgesloten van een normaal maatschappelijk bestaan…
Het eerste weekend in anderhalf jaar waarin het leek dat de wereld een beetje open ging en alles weer liet zien wat het leven zo mooi maakt. Met elkaar en samen een feestje vieren. Het Goorse geveul creëren, we zijn het met z’n allen niet vergeten hoe dat ook al weer moest...
Schoeven langs het schap. Dat dak dat mut er of. Even stilstaan bij geliefden die ons ontvallen zijn bij “Schoolfeest in de hemel”. Uitpuffen op het Jannink-terras en nat van het zweet hossen vooraan bij het podium. Ontelbare ‘uitstapjes’ naar de stinkkelder om overmatig vocht weg te brengen en een rokende pinpas die al het geweld niet meer aankan bij de muntenbalie. Op zaterdagavond bardienst met mijn vaste clubje bij Tappunt 2, wat een feest!
Soms zijn dingen zo bijzonder dat ik het in mijn gecompliceerde brein niet recht kan breien. Vooral als het om groene ideeën gaat, gaan bij mij de stopjes d’r wel eens door. Of het nu gaat over een gunstige lening van 327.000 euro van de gemeente aan een zonnepanelenboer om een stukje grond aan te kopen of het aanleggen van groene schoolpleinen. Ik rijm het allemaal niet meer zo goed…
