Januari is altijd zo’n maand dat je moet schrapen naar nieuwsvoer om even op los te kunnen gaan. Met andere woorden, er is geen ene donder te beleven in een kil, koud en nat Goor. Mocht je dan toch de behoefte voelen om een beetje drama op te snuiven kun je natuurlijk altijd je ei kwijt bij onze staatsomroep NPO. Gelukkig was daar onze eigen Goorse Minister van Oorlog met een primeurtje. Dat brak toch even lekker de week en gaf goddank wat voer om over te kunnen drammen.
Het is 2020 en menigeen barst van de goede voornemens. Vandaag zijn we zeven dagen onderweg in het nieuwe jaar en het lijkt erop dat sommige mensen niet veel op hebben met het slechte verruilen voor het goede. Afgelopen week werden we alweer opgeschrikt door steekpartijen, mishandeling en andere ellende. Mijn dochter van acht begint zich een beetje bewust te worden van de wereld om haar heen en wat haar papa in het weekend doet. We kregen hier een mooi “papa-dochter” gesprek over…
We zijn bezig met de laatste loodjes van het jaar 2019. Volgende week staan de tafels weer barstensvol vol met lekkernijen en de heerlijkste dranken. Maar voordat het zover is, en of we überhaupt wel iets te knagen hebben tijdens de feestdagen, moeten we eerst de boerenprotesten afwachten van later deze week. De boeren hebben acties aangekondigd op verschillende toegangswegen naar grote distributiecentrums van toonaangevende supermarkten.
Het is december, koud en nat. En altijd wanneer kerstbomen met bijbehorende verlichting verschijnen, komt bij mij de drang omhoog om op zoek te gaan naar een vakantiebestemming in een warm oord. Net als trekvogels ontloop ik het liefst de kou en doe me graag te goed aan Canarische Weilanden-zonnestralen in februari.
Heel Goor in rep en roer. Krantenberichten in de Tubantia en aandacht in landelijke dagbladen. De reacties op social media logen er niet om. Mensen waren ontzet, ze waren aangedaan, aangeslagen zelfs. Er heerste onbegrip, boosheid, woede; de zoveelste eeuwenoude traditie wordt ons ontnomen! Dit jaar voor het laatst de paardenmarkt. Vorige week werd er een inloopavond georganiseerd voor al deze boze en verbijsterde mensen. Een grote zaal werd in gereedheid gebracht om al die insprekers te kunnen herbergen. Opkomst; een handje vol belangstellenden…
De inkt van mijn column vorige week was nauwelijks droog. Ik noemde dat we in Nederland erg goed zijn in zeuren, drammen en miepen over van alles en nog wat. Mijn voorspelling was dat het volgende waar stront over aan de knikker zou komen, het stoken van houtkachels zou zijn. Wat had ik het ontzettend mis. Over één ding was mijn blik in de glazen bol wel goed; dat we stront aan de knikker zouden krijgen, paardenstront in dit geval.
In tegenstelling tot wat er zaterdag in de Tubantia stond, dat Twente zich moet opmaken voor ‘extreem weer’ zoals hitte, droogte en wateroverlast, vind ik het vooral gewoon erg koud. En dat ik niet alleen sta in een koukleum zijn, bewijzen de witte rookpluimpjes die iedere avond opstijgen vanuit de schoorstenen in mijn fijne Croma-buurtje. Hoppa! daar gaat weer een paar kilo CO2, stikstof en fijnstof de wijde wereld in. Het volgende debacle waar over gezeurd gaat worden.
Tien jaren lang werd het aangezicht bij het binnenrijden van Goor, vanuit Markelo, ontsiert door een lelijke bouwval aan de rechterkant. ‘Ontsierlijk ogen’ lijkt een beetje aanstekelijk te zijn, want aan de andere kant van de weg is hetzelfde verval gaande. Het ‘Tolhuisje’ was een bepalend beeld in het landschap en toen het nog bewoond was, steevast met een grote groen-witte poster voor het raam van een plaatselijke voetbalvereniging.
Het lijkt soms wel een beetje alsof de wereld in de fik staat en dat deze uitslaande brand overgeslagen is naar Nederland. Het Malieveld in Den Haag heeft er zo langzamerhand een dagtaak aan om alle stakende en protesterende beroepsgroepen te huisvesten. Het lijken wel estafette-stakingen en deze week zijn de leraren weer aan de beurt om hun ongenoegen kenbaar te maken.
Onlangs moest ik onder het mes voor een operatie. Het was voor mij de eerste keer dat ik opgenomen werd in een ziekenhuis. Buitenom een controle en een keer een spuitje was dat tot dan toe mijn ervaring met een hospitaal. Deze keer moest ik er aan geloven. Ze hadden een bedje voor mij gereserveerd en een uurtje voor de operatie werd ik in zo’n operatieschortje gehesen. In blote kont, met drukknoopjes.
