Soms moet je keuzes maken. Waar kies je voor? De CV-ketel die aan vervanging toe is of dat voortuintje aanleggen? De wasmachine, die op z’n laatste koolborstels loopt, of toch die droomauto aanschaffen? Het zijn keuzes die we allemaal dagelijks maken. In huize Kremers wordt in eerste plaats de afweging gemaakt wat echt prioriteit heeft en wat kan wachten. Een jaar of twee geleden hadden we het plan ons huis milieuvriendelijker te maken. Beter voor het milieu en beter voor onze knip was het idee…
Zonnepanelen, isoleren van muren, vloer en dak, warmtepompje en een pellet-kachel om de boel warm te houden. Voortvarend als we waren overal offertes aangevraagd en eens geïnformeerd naar het energiefonds waar je bijna voor niets geld kunt lenen om te verduurzamen. Alle plussen en minnen onder elkaar kwamen we op een beste duit om onze plannen te verwezenlijken.
We spraken af om een jaar flink te gaan sparen om het te lenen bedrag zo laag mogelijk te houden. Ik hou niet van schulden. We beginnen in dat “spaarjaar” met de kleine dingen die snel op te lossen zijn en niet veel hoeven te kosten. Overal led-verlichting die vanzelf uit gaan als je er niet bent, tochtstrippen, waterbesparende douchekop en ’s nachts de wasmachine aan.
Toen brak er een tijd aan waar we helaas veel zorgkosten gingen maken. De ene rekening na de andere van het ziekenhuis viel op de mat. Onze energieleverancier verhoogde zijn tarieven en de gemeentelijke belastingen gingen zoals ieder jaar weer iets omhoog. De hypotheekrenteaftrek daalde en de naschoolse opvang deed er ook een paar procentjes bij. De kinderopvangtoeslag van de overheid steeg uiteraard niet mee en per saldo scheelde dat weer een paar tientjes in de week in de min welteverstaan.
De tering naar de nering was het verhaal. Het geld stroomt van je af alsof je een emmer leeg gooit. Met kwartjes moet je het verdienen terwijl het er met euro’s uitvliegt. Niet tegen te werken. Het verduurzamen van ons huis was geen prioriteit meer en de map met zorgvuldig uitgekozen aanbieders verdween al snel onder in de kast. Want tja, wat heeft op dit moment prioriteit?
Twee ton per jaar voor het onderhoud van een gemeentehuis, wat voor een groot deel leeg staat. Daar bovenop nog eens acht ton voor ‘noodzakelijk’ onderhoud voor een gebouw van 15 jaar oud. Snel rekensommetje leert dat dat kreng in de jaren dus al krap vier miljoen heeft gekost.
Aan de andere kant wijken vol asbest, de noodzaak van een voedselbank, ’t Doesgoor dat schreeuwt om middelen voor welzijnswerk en de overdaad van niet gewilde onkruid-tuinen door heel Goor.
Huize Kremers staat dus niet alleen in het niet op orde hebben van prioriteiten…
Namens Niels,
een fijne dag…
