Opzitten en stil zijn. Let op en neem over wat er op het bord geschreven wordt. Schrijf de aantekeningen over en leer ze uit je hoofd. Uren met je neus in stoffige boeken waar af en toe een bladzijde uit ontbrak. De meeste schoolboeken gingen al een ronde of tien mee en aan het einde van het jaar kon je ook nog eens ‘boete’ betalen als er ezelsoren aan zaten…
Twee jaar lang tussen niezende en snotterende blagen van een jaar of vijftien. Jongeren die zich maar moeilijk hielden aan alle maatregelen die op dat moment van kracht waren. Afstand houden? Wat is dat? Het liefst eten ze uit elkaars chipszak en lurken ze met hetzelfde gemak aan elkaars blikje stuiterballenwater. In de gangen van de school met tegenzin een mondkapje en in de kantine bij elkaar op schoot…
We hebben allemaal de afgelopen twee jaar een uitgesproken mening kunnen ontwikkelen over wat ons zo ontzettend uit elkaar heeft gedreven. Minder eensgezindheid en meer tegenstelling. Wantrouwen en in enkele gevallen zelfs fysiek verzet. Maar dat alles valt in het niets bij wat er zich vorige week onttrok op een goede 1800 kilometer van ons bed. En zo heel erg ver weg is dat helemaal niet; naar Barcelona telt het een kleine 1600 kilometer…
Eventjes leek het er van de week op dat ik m’n beveiligingstenue weer uit de kast kon halen. Ik had al gekeken of hij er nog hing. En jawel hoor, helemaal achterin, op een hanger precies zoals ik hem maanden geleden had achtergelaten. Acht keer in twee jaar tijd heb ik hem gebruikt. Later bleek dat m’n zaterdagavondkloffie helaas nog even moest wachten…
Op social media zagen we afgelopen week plaatjes voorbij komen van ene Marco B. Voorheen getalenteerd zanger en jurylid. Struinend met plastic tassen aan een karretje leek het erop alsof hij zijn werkterrein had verplaatst naar de Dam. Voor zich op de grond een pet, voor een euro doet hij z’n kunstje…
Het dampte, het prikkelde en het lachte. Het was weer zoals vroeger dat je voor de eerste keer uit mocht. Eindelijk weer naast mijn mede-nuilers aan de toog. Wat is het toch fijn om een hele avond te drammen over eigenlijk niets. Dom zeuren over wat je mee hebt gemaakt de afgelopen maanden en er al pratende achter komen dat dat eigenlijk helemaal niet zo veel was…
Wie had dat gedacht? Van een draaiende stoel naar een draai om de oren. Persoonlijk heb ik die flutprogramma’s altijd al gezien als een ordinaire vleeskeuring. ‘Vunzige’ Marco en ‘Open rits’ Ali onder begeleiding van ‘Vieze’ Jeroentje in het orkest. Dan krijgen ‘met het stokje’ zwaaien en ‘knuffel-marokkaan’ toch ineens een hele andere lading…
Er lijkt een parallelle wereld te bestaan waar alles verder gaat. Over gaat tot de orde van de dag om te vergeten wat de pijn van gisteren was. In deze schijnwereld leven en leefden de bewoners onder dikke zware stenen. Dit ontnam hun het zicht op de werkelijkheid. Het ontbreekt in de diepe gewelven aan gevoel en inlevingsvermogen…
De meest depressieve tijd van het jaar vind ik het; de weken ná Kerst en Oud en Nieuw. Het ‘feest’ is weer voorbij en wat rest zijn lege en druilerige dagen. Veel mensen hebben niet de luxe om twee weken vrij te zijn en daar zit je dan alleen thuis op de bank als medewerker van een school…
Zorg dat je je werk-laptop mee naar huis neemt, net zoals je inlogtokens en werk-GSM. Check of je belangrijke dossiers in je tas hebt gestopt en digitaliseer zo veel mogelijk. Misschien is het allemaal niet nodig, maar we weten niet of morgen de school wel open gaat. Misschien moeten we thuis werken en online les gaan geven. Misschien hebben we een extra week vakantie of misschien gaan we gewoon open…
