Morgen zijn de verkiezingen voor de gemeenteraad en mogen we beslissen wie de komende jaren de scepter zwaait in onze Hof. Ik was een zwevende kiezer. Dat overkomt mij eigenlijk nooit bij landelijke verkiezingen, maar nu wist ik het zo net nog niet. De Goorse Stadsraad roept op om lokaal te stemmen, stem op mensen uit Goor. Stem tactisch was het advies. De legio stemwijzers op internet gaven mij weinig duidelijkheid. Bij landelijke verkiezingen weet je zo ongeveer wel waar de partijen voor staan en waar je je het meest mee verbonden voelt. Bij gemeenteraadsverkiezingen is dat toch een stuk lastiger.
Buiten proportie ziek…
Afgelopen weekend werd ik gebeld in de auto. Normaal gesproken neem ik nooit op tijdens het rijden. Dit was zo’n telefoontje die ik echt even moest nemen. Ik hou het kort. Ik ben bewust van het feit dat dit niet mag en mogelijk gevaarlijk kan zijn. Later bedacht ik mij dat, als het aan Minister Grapperhaus van Justitie ligt, ik hiervoor twee jaar de lik in kan draaien. Als ik bellend een ongeluk veroorzaak, mag ik zelfs zes jaar brommen.
Winnaar…
Gisteren verjaarde ik. Weer een jaartje erbij en daarmee staat de teller op 39. Vroeger was je verjaardag een dag waar je weken naar uit keek, waar je nachten niet van kon slapen. Het was speciaal omdat alle aandacht voor jou was, compleet met cadeaus en taart. Op school mocht je trakteren en de klassen rond gaan. Je voelde je heel wat. Later was jarig zijn puur weer een jaartje dichter bij het mogen rijden van een brommer of zelfs auto. Ik weet nog goed toen ik 17 jaar werd dat ik tegen mijn moeder zei: “Geniet er nog maar even van, ik luister nog precies één jaar naar je. Vanaf mijn 18e luister ik nergens meer naar”. Toen ze zei dat ik dan ook alles zelf mocht gaan betalen, wierp dat toch een andere blik op volwassen worden.
Laat het los…
Heel wat jaren geleden, toen ik nog een jonge en onervaren kracht was bij mijn werkgever, hadden we een statige rector. Een rector die de school stuurde met z’n ogen. Een man die je automatisch aansprak met ‘U’ en bij wie je het niet in je hoofd haalde hem teveel tegen te spreken. In sommige dingen draafde ik, door mijn onervarenheid, een beetje door en daarmee maak je niet altijd vrienden. Op een gegeven ogenblik nodigde de rector mij uit op zijn kantoor. Hij deed dat met een beruchte zin die iedereen kende en waarvan je onmiddellijk wist dat er stront aan de knikker was. “Heb je even?”, klonk het op die dag naar de jonge grootbek Kremers.
Het heeft ons veel gebracht…
Ik weet nog goed toen ik klein was dat onze huisarts dokter Lindeboom was. Het was niet alleen onze huisarts, maar ook onze buurman. Een goede dokter en bovenal een alleraardigste man. In de zomer mochten alle kinderen uit de buurt komen zwemmen in zijn riante buitenzwembad en spelen met de roedel Teckels die wild rond daverden in zijn grote en uitgestrekte tuin. De dokter hield praktijk aan huis en kende zijn mensen goed. Als je op consult kwam, vroeg hij eerst hoe het met je vader en moeder was en informeerde terloops ook nog even naar je opa. De man kende iedereen bij voornaam en wist precies wat je medische geschiedenis was. Als ik eens een zere keel had, liep ik even naar de dokter, mijn buurman, en nam plaats in de wachtkamer. Mijn ouders wisten daar niets van en natuurlijk was er van te voren geen afspraak gemaakt.
Geen bezwaar…?
In de Tubantia van afgelopen zaterdag las ik een stuk over orgaandonatie in deze regio. Of eigenlijk beter gezegd het niet doneren van organen. Er zijn in 2017 slechts 23 donaties geschonken. Omdat er op dit moment veel speelt rondom dit onderwerp, zat ik zelf ook te denken wat ik moet doen. Zal ik me laten registreren als donor en daarmee toestaan dat ze me mogen kaalplukken na m’n dood?
Verwarrend allemaal…
Je hebt in het normale leven doorgaans vaker te maken met verwarde personen dan dat je erg in hebt. Volgens mij zijn er twee soorten van die verwarde types. Ten eerste heb je de kierewietjes die zelf niet weten dat ze in verwarde toestand zijn en de meest gekke capriolen uithalen. De lieden die uiteindelijk in het nieuws komen omdat ze willekeurig iemand aanvallen op straat maar eigenlijk in een gesloten instelling horen te zitten.
Kech…
Eén van de mooiste dingen als schrijver van wekelijkse verhaaltjes is dat je mag zeggen wat je wil. In columns gaat de vrijheid van meningsuiting net iets verder dan in het dagelijkse leven. Hetzelfde geldt voor cabaretiers die net over het lijntje gaan in hun oudejaarsconference. De rechter vindt dat dat, tot een zekere hoogte, bij journalistieke persvrijheid en de uiting van kunst en cultuur hoort. Je mag in Nederland behoorlijk ver gaan met satire en het voor aap zetten van bijvoorbeeld het Koningshuis. Ook de grens van het toelaatbare als het gaat om belediging of verwoesting van iemands reputatie ligt ver weg.
Doar buw dan wier…
We schrijven 16 januari 2018. Waarschijnlijk zullen nu zo ongeveer de eerste goede voornemens wel gestrand zijn in oude gewoonten en sleur. De sportscholen lachen in hun vuistje, want alle extra leden die na de jaarwisseling zijn binnen geharkt, zitten minimaal een paar maandjes vast aan hun bewegings-contractje. Ik moest zelf ook even weer kijken wat ik had opgeschreven wat mijn eigen goede voornemens waren. Goede voornemens stellen is niet zo moeilijk, maar ze ook daadwerkelijk uitvoeren is toch echt wel een tweede. Leg daarom de lat niet al te hoog, je moet er wel onder door kunnen.
Winterstagnatie…
Zo aan het einde van het jaar krijg ik altijd last van een winterdip. Niet dat ik dan depressief word of zo, maar gewoon dat gevoel van bleeehhh. Misschien is “winterstagnatie” een beter woord. Nergens zin aan. Het is donker. Ik krijg allerlei rare lichamelijke klachten en ben moe. Waar ik normaal stipt om 06.30 uur naast m’n bed sta, slaap ik nu dwars door de wekker heen. Ik hoor dat kreng niet eens. Ik vergeet ook van alles. Het lijkt alsof ik op jonge leeftijd te veel aan de groene flesjes van Marietje Grolsch heb zitten lurken en dat sommige hersencellen zijn verdwenen als sneeuw voor de zon.
