In de laatste weken van het jaar slaan de lijstjes en totaalstanden je om de oren. Top 2000, eindnota’s, eindevaluatie van targets en tal van beroep gerelateerde recepties waar teruggeblikt wordt en de messen geslepen worden voor het volgende jaar. Het is net alsof er nooit een nieuw jaar komt, alsof alles nu af moet…
Jaren geleden, in de tijd dat ‘De Zon’ nog het Sodom en Gomorra was in het weekend en je midden in de nacht een patatje tegenover deze muziektempel kon halen in een krap houten keetje. De tijd dat als je zestien werd mocht rijden op een brommer zonder rijbewijs. De tijd van kettingen aan strakke spijkerbroeken en T-shirts van Metallica en Nirvana…
Hoe hoog leg je de lat? Tegen beter weten in pushen om de HAVO te proberen? Als het dan écht niet wil kan afstromen altijd toch nog? Een afgrijselijk schouwspel is vaak het gevolg met enkel verliezers, opstandigheid en bakken ellende. Moet altijd het hoogst mogelijke eruit geperst worden of kies je voor het meest passende op dat moment?
De laatste tijd al eens naar ’t Stekeke, Diepenheim gereden? Ik weet zeker dat onze nationale held en Rode Stier-slurper Verstappen er nog moeite mee heeft om hem tussen de lijntjes te houden. Waar eerder springbulten en rotondes de plaatselijke hobby’s waren van ‘verkeersdeskundigen’, lijkt het nu alsof ze de chicane tot cult hebben verheven…
Je druk maken over van alles en nog wat. Je in alle bochten wringen om overal aan te voldoen. Zestig uur in de week aan het werk om alle ballen hoog te houden. Het was wachten op een lichamelijke en geestelijke breakdown. Het overkwam mij een aantal jaren geleden. Sinds die tijd leef ik volgens een lijfspreuk die als een rode draad door mijn leven loopt…
Het is goed als anderen je wijzen op vastgeroeste manieren van doen. Mijn werk brengt met zich mee dat er een open houding moet zijn. Vooroordelen zijn giftig en mijn mening is niet zo belangrijk. Hoe hou je dat scherp als je zelf ook maar gewoon een mens bent en daar niet altijd even goed in bent? Op die vraag kreeg ik antwoord uit onverwachte hoek…
Het ene komt en het andere gaat. De één gaat van groot, groter, grootst en de ander is in de loop der jaren stabiel klein gebleven. Afgelopen week opende Lidl zijn nieuwe filiaal in het centrum van Goor en gisteren was de laatste dag van Arie in zijn vertrouwde omgeving aan De Kerkstraat. Arie’s shop voor rookwaren, een bakkie koffie of ijsje…
Kopje koffie glazenwasser? Dingen waarnemen door het raam op de eerste verdieping die eigenlijk niet voor jouw ogen bestemd waren en mevrouwen met rammelende eierstokken die opeens heel erg geïnteresseerd zijn naar het wasgereedschap in je bus. “Kun je met die lange lans helemaal tot boven in de nok van het huis komen? Mag ik hem eens vasthouden…?”…
God brengt het licht maar niet de warmte. Parochianen in Goor en omstreken moeten de dienst bijwonen in een bijzaaltje omdat het te duur is geworden om de grote kerk te verwarmen. Past naadloos in de gedachten van veel complotdenkers die nu luidkeels kraaien; Zie je wel, zelfs het belijden van je geloof gaan ze je moeilijk maken…
Afgelopen weekend klonk het startschot van een nieuw uitgaansseizoen. Traditiegetrouw wordt het drukker in de disco’s en kroegen als de festivals en tentfeesten ten einde zijn. Bij ons in de buurt zijn de noabers in Diepenheim hekkensluiter met hun altijd gezellig Schuttersfeest. Aan de andere kant van de regio kondigt Bathmen het einde aan met kermis en vertier in de plaatselijke horeca…
